Gertruda Konatkowska (ur. 23 czerwca 1895 w Berlinie, zm. 29 października 1966 w Poznaniu) – polska pianistka, współzałożycielka i profesor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w...
Gertruda Konatkowska (ur. 23 czerwca 1895 w Berlinie, zm. 29 października 1966 w Poznaniu) – polska pianistka, współzałożycielka i profesor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Poznaniu. Córka Stanisława (1859–1945) i Marii (1866–1932) z domu Walczuch. Miała troje rodzeństwa: Helenę, Bronisława i Maksymiliana. Jej talent został odkryty, gdy jako dziecko odtwarzała zapamiętane rytmy. Jako czterolatka, podczas ćwiczeń swojego brata Bronisława na skrzypcach, potrafiła rozpoznawać nieczysto zagrane frazy. Rozpoczęła naukę gry na cytrach w szkole muzycznej Clary Hinsching. Następnie, od 1904 roku, u Gustawa Luthera uczyła się grać na fortepianie. Razem z bratem tworzyli zespół (fortepian+skrzypce). W 1905 roku oraz w latach 1912–1913 przebywała w Krakowie ucząc się w prywatnym Liceum Kaplińskiej. Studia muzyczne fortepianowe odbyła w 1910 roku w Konserwatorium Klindworth-Scharwenka, a następnie w latach 1913–1917 w Państwowej Akademii Muzycznej w Berlinie-Charlottenburgu. Dyplom wirtuozowski uzyskała w 1917 roku i została asystentką prof. Richarda Rösslera. Za namową Henryka Opieńskiego w 1920 roku przeprowadziła się do Poznania i rozpoczęła pracę na nowo utworzonej Państwowej Akademii Muzycznej. Od 1934 roku występowała w audycjach radiowych. We wrześniu 1939 roku zdecydowała się zostać w Poznaniu. W 1940 roku podczas mszy wielkanocnej zauważyła młodego dyrygenta-amatora, Stefana Stuligrosza, i zdecydowała się pomóc mu w nauce muzyki. Z czasem uczyła na tajnych kompletach grupkę ludzi. Koncertowali w mieszkaniach prywatnych, w 1942 roku rozpoczęto wystawiać opery. Po latach Stefan Stuligrosz wspomina jej opiekę nad chórem który utworzył, także w takich szczegółach jak długość spodenek. Tuż po wyzwoleniu Poznania radziecka kronika filmowa nakręciła film o losach artystów w czasie okupacji w Poznaniu. Nagranie odbyło się w Teatrze Polskim, gdzie artystka zagrała Nokturn c-moll oraz mazurki Fryderyka Chopina. Była to pierwsza audycja w wyzwolonym Poznaniu. W dniu 1 lipca 1956 roku objęła stanowisko docenta, a 26 czerwca 1958 roku – profesora nadzwyczajnego. Od 1 października 1961 roku kierowała Katedrą Fortepianu PWSM. Wykształciła wileu znakomitych muzyków, do jej uczniów należeli m.in. Jerzy Waldorff, Stefan Stuligrosz, Zbigniew Pawlicki, Franciszek Gajb, Mirosław Dąbrowski, Bożena Szymonowicz, Irena Wyrzykowska-Mondelska, Jerzy Libera, Waldemar Andrzejewski, Aleksandra Utrecht, Aleksandra Smoczkiewicz. Od 1 października 1965 roku przeszła na emeryturę. Zmarła rok później, 29 października 1966 roku. Pochowana na cmentarzu junikowskim w Poznaniu.
