KALENDARIUM LUTY

Mirella Freni, właśc. Mirella Fregni (ur. 27 lutego 1935 w Modenie, zm. 9 lutego 2020 tamże) – włoska śpiewaczka operowa, sopran spinto. Urodziła się w rodzinie robotniczej jako pierwsze z czworga dzieci. Jej matka pracowała w tej samej fabryce papierosów, co matka Luciano Pavarottiego. Jej babka Valentina Bartomesi była wówczas śpiewaczką w La Scali. Od dzieciństwa wykazywała ogromne zdolności muzyczne w zakresie śpiewu. Jako dziewiętnastolatka zadebiutowała w operze w Modenie jako Micaela w Carmen (3 lutego 1955). Błyskawicznie została zauważona i otrzymała liczne propozycje nowych występów, jednak zrezygnowała z nich, by wyjść za mąż i urodzić dziecko. W 1958 r. pojawiła się ponownie w teatrze w Turynie, gdzie zaśpiewała rolę Mimi w Cyganerii. W tym samym roku wygrała Międzynarodowy Konkurs Viottiego. W latach 1959–1962 występowała w operach w Holandii i Wielkiej Brytanii, jednak wielki międzynarodowy sukces miał miejsce dopiero wraz z rolą Adiny w Napoju miłosnym, a następnie Zuzanny w Weselu Figara w 1960 r. Rok później dwudziestopięcioletnia śpiewaczka zadebiutowała w Covent Garden jako Nannetta w Falstaffie, a dwa lata później pierwszy raz zaśpiewała w La Scali. W 1965 r. zadebiutowała w nowojorskiej Metropolitan Opera,grając kolejno – Mimi, Liu w Turandot oraz Małgorzatę w Fauście. W latach 70. dodała do swojego repertuaru dramatyczne role Verdiego – wcieliła się w prawie wszystkie jego tragicznej bohaterki: Desdemonę (Otello), Elżbietę (Don Carlos), Leonorę Moc przeznaczenia, Elwirę (Ernani) oraz Aidę. Pozostawała specjalistką od ról Pucciniego – zagrała kolejno Madame Butterfly, Toskę oraz Manon Lescaut, a także nagrała cały Tryptyk. W 1976 r. wystąpiła ponownie w roli Zuzanny w sfilmowanej wersji Wesela Figara. W latach 90. ponownie zmieniła kierunek poszerzania repertuaru, koncentrując się na włoskim weryzmie i operze rosyjskiej. Zagrała Adrianę Lecouvreur w operze Cilei pod tym samym tytułem oraz Fedorę w dziele Umberto Giordano, z którą odbyła trasę pod Włoszech i Hiszpanii. Następnie zagrała Tatianę w Eugeniuszu Onieginie oraz Lizę w Damie pikowej. W 2005 r. zakończyła karierę rolą tytułową w Dziewicy Orleańskiej, koncentrując się od tej pory. na pracy nauczycielki śpiewu w Centrum Bel Canto w Vignola, które założyła z drugim mężem. Opublikowała pamiętniki pt. Mój drogi teatr w 1990. Uniwersytet w Pizie nadał jej doktorat honoris causa za „wybitny wkład w kulturę europejską”. Otrzymała również włoski order Cavalliere della Gran Croce (w 1990) oraz Legię Honorową (1993).

Alban Maria Johannes Berg (ur. 9 lutego 1885 w Wiedniu, zm. 24 grudnia 1935 tamże) – austriacki kompozytor, jeden z prekursorów muzyki atonalnej. Jeden z trzech czołowych muzyków drugiej szkoły wiedeńskiej.

Zdzisław Ignacy Mirosław Jahnke (ur. 9 lutego 1895 w Poznaniu, zm. 7 sierpnia 1972) – polski skrzypek wirtuoz, dyrygent, kompozytor, pedagog; dyrektor Państwowego Konserwatorium Muzycznego w Poznaniu, organizator Miejskiego Konserwatorium Muzycznego w Bydgoszczy, profesor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Poznaniu. Urodził się 9 lutego 1895 roku w Poznaniu. Był synem Edwina, skrzypka i Anny z Radkiewiczów, pianistki. Jego ojciec założył w Poznaniu w 1887 szkołę muzyczną. W piątym roku życia u swego ojca rozpoczął naukę gry na skrzypcach. Kontynuował ją jako uczeń gimnazjum w Berlinie u A. Piecznikowa i dr. P. Ertela. Studia wiolinistyczne uzupełniał w latach 1904–1907 w konserwatorium w Genewie u H. Marteau, a po jego przeniesieniu do Berlina – w tamtejszej Królewskiej Wyższej Szkole Muzycznej. Debiutował w Poznaniu 25 października 1903 roku, a w 1908 wystąpił w Filharmonii Warszawskiej pod dyrekcją Zygmunta Noskowskiego, rozpoczynając regularną działalność koncertową w kraju i za granicą. Podczas I wojny światowej służył w armii niemieckiej. W 1919 założył Kwartet Polski, działający do 1948. Repertuar zespołu obejmował m.in. około 50 kwartetów kompozytorów polskich, a jego działalność przyczyniła się do rozkwitu polskiej kameralistyki okresu międzywojennego. Obok pracy artystycznej zajmował się pedagogiką. W 1920 objął klasę wirtuozowskiej gry na skrzypcach w Państwowej Akademii i Szkole Muzycznej w Poznaniu (późniejszym Państwowym Konserwatorium Muzycznym). W latach 1930–1939 był dyrektorem tej uczelni. Niezależnie od pracy w Poznaniu, zorganizował w 1927 Miejskie Konserwatorium Muzyczne w Bydgoszczy, którym kierował do 1930 (od 1930 dyrektorem bydgoskiego Konserwatorium została jego żona Irena Jahnke), a następnie w nim nauczał i prowadził w Bydgoszczy audycje muzyczne. W latach 1933–1936 w czasie tych audycji dyrygował orkiestrą bydgoskiego Konserwatorium. Był jednym z wykonawców (skrzypce) na imprezach muzycznych organizowanych przez Collegium Musicum przy Miejskim Konserwatorium Muzycznym w Bydgoszczy. Ich program był niezwykle ambitny, nie odstając od koncertów filharmonicznych organizowanych w innych ośrodkach muzycznych w kraju. W grudniu 1939 roku został wysiedlony przez Niemców z Poznania. Pracował jako tłumacz w różnych miastach Generalnego Gubernatorstwa (Warszawa, Lublin, Ostrowiec Świętokrzyski), a następnie jako urzędnik w cukrowni w Częstocicach na Kielecczyźnie. Po wyzwoleniu wrócił do Poznania i zajął się organizowaniem szkolnictwa muzycznego. Został profesorem i rektorem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Poznaniu (do 1948). W latach 1950–1960 pełnił funkcję dziekana Wydziału Instrumentalnego oraz był kierownikiem Katedry Instrumentów Smyczkowych tej uczelni. Po przejściu w 1965 na emeryturę kontynuował pracę ze studentami. Już w 1945 organizował koncerty symfoniczne, które stały się zalążkiem Filharmonii Poznańskiej. Udzielał się w stowarzyszeniach muzycznych. Zasiadał w jury Międzynarodowego Konkursu im. Henryka Wieniawskiego (1952, 1957). Zdzisław Jahnke jako pedagog wykształcił ponad 50 dyplomantów. Jako wirtuoz dysponował bogatym repertuarem skrzypcowym. Był autorem wielu opracowań dzieł literatury skrzypcowej i kilku publikacji dydaktycznych, które miały wiele wydań. Napisał szereg utworów skrzypcowych i pieśni. Wspólnie z Zygmuntem Sitowskim opublikował podręcznik Literatura skrzypcowa (1962). Zmarł 7 sierpnia 1972 roku w Poznaniu. Został pochowany na Cmentarzu Junikowskim (pole 7, kwatera 1, miejsce 7). Od 1976 w Poznaniu odbywa się Ogólnopolski Konkurs Skrzypków jego imienia.