KALENDARIUM MAJ

George Enescu (ur. 19 sierpnia 1881 w Liveni, Rumunia, zm. 4 maja 1955 w Paryżu) – rumuński kompozytor, skrzypek, pianista, dyrygent i pedagog, jedna z najważniejszych postaci świata muzycznego w I połowie XX wieku. Twórca Rapsodii rumuńskich oraz nauczyciel takich muzyków jak Ivry Gitlis, Dinu Lipatti, Yehudi Menuhin, Stanisław Wisłocki czy Arthur Grumiaux. George Enescu urodził się 19 sierpnia 1881 w Liveni. Bardzo wcześnie zaczął wykazywać talent muzyczny i w wieku 7 lat został przyjęty do konserwatorium w Wiedniu, które ukończył w wieku 13 lat. W roku 1895 wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował naukę u Masseneta i Faurégo. 31 marca 1936 otrzymał komandorię Legii Honorowej.

Aleksander Robert Szeligowski (ur. 24 sierpnia 1934 w Wilnie, zm. 4 maja 1993 w Poznaniu) – polski kompozytor, dyrygent, organista i pedagog. Syn Tadeusza Szeligowskiego. Kształcił się w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu, gdzie studiował kompozycję u swojego ojca (dyplom w 1959) oraz grę na organach u Józefa Pawlaka (dyplom w 1960). W 1962 ukończył dyrygenturę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie u Stanisława Wisłockiego i Bohdana Wodiczki. Przez prawie 30 lat (1964–1993) był zatrudniony w poznańskiej PWSM jako wykładowca, prowadził zajęcia z propedeutyki kompozycji, czytania partytur, instrumentacji i improwizacji. W latach 1966–1939 pracował jako asystent dyrygenta w Filharmonii Poznańskiej. Prowadził koncerty symfoniczne w Poznaniu, Lublinie, Wrocławiu i Szczecinie. W latach 1965–1975 współpracował z ośrodkiem Telewizji Polskiej w Poznaniu[2]. Występował też jako organista. W 1964 został członkiem Związku Kompozytorów Polskich, zasiadał we władzach poznańskiego oddziału tej organizacji. Jest autorem licznych kompozycji orkiestrowych, kameralnych, utworów na fortepian i na organy oraz pieśni chóralnych. Skomponował operę dziecięcą Kruszynka (1970) z librettem Krystyny Niżyńskiej. Pisał również muzykę teatralną.

Władysław Florjański, Floriański, Floryański, właściwie Florian Koman lub Kohmann (ur. 4 maja 1854 we Lwowie, zm. 11 kwietnia 1911 tamże) – polski śpiewak (tenor) i reżyser operowy. Ukończył Akademię Handlową i pracował jako urzędnik pocztowy w Brzeżanach. Następnie ukończył studia w szkole operowej J. Dobrzańskiego oraz Studium Souvestre’ów i w wieku 30 lat, w 1884 roku zadebiutował w teatrze lwowskim w partii Janusza w Palestrancie. Występował najpierw w operetkach, następnie – od 26 lutego 1885 (tytułowa rola w operze Żeleńskiego Konrad Wallenrod) – w operze. W 1886 skorzystał ze stypendium na wyjazd do Włoch, gdzie przez pewien czas studiował. Później we wrześniu 1886 pojawił się w Warszawie w Operze Warszawskiej w roli Jontka, a potem Radamesa w Aidzie oraz Lionela w Marcie Flotowa. Po tych występach zarzucono mu brak odpowiedniej szkoły wokalnej i dlatego nie podpisano z nim kontraktu. Skorzystała na tym dyrekcja Teatru Narodowego w Pradze, gdzie został zaangażowany i gdzie występował przez dwanaście lat, a przez dziesięć (1887-1897) był solistą czołowej sceny czeskiej. W 1898 został zaangażowany do Teatru Wielkiego w Warszawie. Śpiewał wiele tenorowych partii operowych, a także od 1902 był reżyserem w zespole opery Warszawskich Teatrów Rządowych. W 1906 został zaangażowany jako śpiewak i reżyser do opery lwowskiej i pozostał tam do końca życia. Występował pod pseudonimem Florjański i pod tym nazwiskiem jest znany. Synem Władysława Florjańskiego był Władysław Kohman-Floriański, polski inżynier budowy maszyn, wykładowca Politechniki Lwowskiej oraz profesor nadzwyczajny Politechniki Gdańskiej. Jego drugim synem był Antoni Kohman (Kohmann) urodzony 9 października 1879 r. we Lwowie. Zmarł z rąk nazistów w 1944 w Milanówku. Polski tenor, nauczyciel Tiany Lemnitz. Dyrektor konserwatorium we Frankfurcie nad Menem. Władysław Florjański został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.

Jerzy Waldorff-Preyss herbu Nabram (ur. 4 maja 1910 w Warszawie, zm. 29 grudnia 1999 tamże) – polski pisarz, publicysta i krytyk muzyczny, działacz społeczny, w dwudziestoleciu międzywojennym luźno związany z obozem „młodokonserwatystów”.