KALENDARIUM LIPIEC

Gustav Mahler (ur. 7 lipca 1860 w Kalište koło Humpolca w Cesarstwie Austriackim, obecnie Czechy, zm. 18 maja 1911 w Wiedniu w Monarchii Austro-Węgierskiej, obecnie Austria) – austriacki kompozytor i dyrygent. Przez większość krytyków uważany za jednego z najwybitniejszych symfoników w historii muzyki. Za życia ceniony był przede wszystkim jako dyrygent (zwłaszcza w repertuarze beethovenowskim i wagnerowskim), a jego własne kompozycje nigdy nie zostały do końca zaakceptowane przez wiedeńskie środowisko muzyczne. Stopniowo jednak jego utwory utorowały sobie drogę do sal koncertowych całego świata. Wzrost zainteresowania twórczością kompozytora przypada na II połowę XX wieku. Trzon jego twórczości stanowią symfonie (łącznie 11) i pieśni.

Stanisław Wisłocki (ur. 7 lipca 1921 w Rzeszowie, zm. 31 maja 1998 w Warszawie) – polski dyrygent, kompozytor i pianista. Uczył się gry na fortepianie w Instytucie Muzycznym im. Fryderyka Chopina w Przemyślu u Wandy Cyrbesowej. Naukę kontynuował w konserwatorium we Lwowie u Seweryna Barbaga. W latach 1939–1945 przebywał w Rumunii, gdzie studiował kompozycję i dyrygenturę u George’a Simonisa i fortepian u Emila Michaila w konserwatorium w Temeszwarze. W czasie studiów występował jako pianista i dyrygował polskimi chórami, m.in. w 1942 na festiwalu muzyki polskiej w Temeszwarze. W latach 1942–1945 pozostawał pod opieką artystyczną George’a Enescu w Bukareszcie. W 1945 powrócił do Polski i zamieszkał w Warszawie, gdzie był współorganizatorem i pierwszym dyrygentem Polskiej Orkiestry Ludowej (od 1946 pod nazwą Polska Orkiestra Kameralna). W latach 1947–1958 działał w Poznaniu, gdzie w 1947 zorganizował orkiestrę Filharmonii Poznańskiej i był jej kierownikiem artystycznym do 1957 oraz pierwszym dyrygentem do 1958. W latach 1952–1953 współpracował z WOSPR w Katowicach. Był dyrygentem Filharmonii Narodowej (1961–1967), a następnie dyrektorem i kierownikiem artystycznym WOSPR (1978–1981). W latach 1988–1990 był członkiem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Od 1948 prowadził działalność pedagogiczną. Był wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Operowej w Poznaniu (1948–1951), w poznańskiej PWSM wykładał czytanie partytur i dyrygenturę (1951–1957). Od 1955 uczył dyrygentury także w PWSM w Warszawie, gdzie w 1958 został kierownikiem Katedry Dyrygentury, początkowo na stanowisku docenta, a następnie profesora nadzwyczajnego (1966) i zwyczajnego (1976). W 1991 przeszedł na emeryturę, ale kontynuował pracę na uczelni do marca 1997. Wykształcił ponad 50 dyrygentów, wśród jego uczniów byli m.in.: Tomasz Bugaj, Zbigniew Graca, Jacek Kaspszyk, Szymon Kawalla, Jerzy Kurczewski, Ryszard Dudek, Wojciech Michniewski, Andrzej Straszyński, Ruben Silva, Tadeusz Wojciechowski, Henryk Wojnarowski, Sławek Adam Wróblewski i Krzysztof Kusiel-Moroz. W latach 1984–1990 był przewodniczącym sekcji muzycznej Narodowej Rady Kultury, w 1987 wiceprzewodniczącym Rady Muzycznej Ministerstwa Kultury i Sztuki, członkiem Sekcji Muzycznej Rady Wyższego Szkolnictwa Artystycznego i przewodniczącym Rady Fundacji Kultury Polskiej. W 1997 został członkiem honorowym Związku Kompozytorów Polskich.