KALENDARIUM STYCZEŃ

Rodolphe Kreutzer (ur. 16 listopada 1766 w Wersalu, zm. 6 stycznia 1831 w Genewie) – francuski skrzypek, kompozytor, nauczyciel i dyrygent. Pierwsze lekcje muzyki pobierał u swojego ojca, potem jego nauczycielem był Anton Stamitz. Od założenia Konserwatorium Paryskiego w 1795 roku do 1826 roku prowadził tam klasę skrzypiec. Najbardziej znanym z jego dzieł jest zbiór etiud skrzypcowych 42 études ou caprices. Ludwig van Beethoven, po konflikcie z George'em Bridgetowerem w 1803, zadedykował Kreutzerowi swoją sonatę skrzypcową nr 9 op. 47 (tzw. Sonata Kreutzerowska). Odznaczony Legią Honorową w stopniu kawalera (1821). Razem z Pierre'em Rode'em i Pierre'em Baillotem uznawany jest za założyciela francuskiej szkoły skrzypcowej.

Max Bruch (ur. 6 stycznia 1838 w Kolonii, zm. 2 października 1920 we Friedenau) – niemiecki kompozytor i dyrygent. Max Bruch wykorzystywał w swoich utworach folklor różnych narodów i możliwości brzmieniowe instrumentów. Był jednak zachowawczy w kwestiach harmonii i sprzeciwiał się kierunkom modernistycznym, co spowodowało, że niekiedy uznawano go za eklektyka. Niewątpliwie dużą wartość posiadają jego koncerty skrzypcowe (zwłaszcza Koncert g-moll), do dziś chętnie wykonywane na koncertach. Podczas okresu narodowego socjalizmu był w Niemczech kompozytorem zakazanym z powodu domniemanego pochodzenia żydowskiego i fascynacji kompozytora folklorem żydowskim, czemu dawał wyraz w swoich utworach muzycznych (np. Konzerstück-fantazja d-moll na tematy hebrajskie Kol Nidrei, jeden z bardziej znanych utworów Brucha).

Aleksandr Nikołajewicz Skriabin (ros. Алекса́ндр Никола́евич Скря́бин; ur. 25 grudnia 1871?/ 6 stycznia 1872 w Moskwie, zm. 14 kwietnia?/ 27 kwietnia 1915 tamże) – rosyjski kompozytor i pianista. Skriabin uważał się za mesjasza sztuki-religii, a swoją twórczość za przygotowanie do misterium L’Acte préalable (fr. akt przedwstępny), łączącego muzykę, taniec, grę kolorowych świateł, zapachów. Przygotowaniem do tego misterium była jego V Symfonia, zatytułowana Prometeusz: Poemat ognia (1909–1910). Wykonywać miała ją orkiestra z fortepianem, chór i fortepian świetlny. Skriabin chciał, by muzyce towarzyszyły kolorowe światła na ekranie, uruchamiane przez fortepian świetlny, którego klawisze służyły do wydobywania kolorów. Oddziaływanie osoby Skriabina i jego wyjątkowo ekstatycznej muzyki było tak silne, że w 1909 roku w Moskwie powstało Kółko Skriabinistów, którego celem było popularyzowanie jego twórczości i idei.

Theophil Franz Xaver Scharwenka (pol. Teofil Franciszek Ksawery Scharwenka; ur. 6 stycznia 1850 w Szamotułach, zm. 8 grudnia 1924 w Berlinie) – polsko-niemiecki pianista i kompozytor. Fundator szkoły muzycznej w Berlinie i Nowym Jorku. Urodził się w Szamotułach, w Wielkopolsce, w okresie zaboru pruskiego. Studiował muzykę w Berlinie w 1865 pod kierunkiem Theodora Kullaka. Jego starszy brat (Ludwig) Philipp Scharwenka (1847–1917) był również kompozytorem i nauczycielem muzyki. W 1881 Scharwenka założył konserwatorium w Berlinie, a od 1891 do 1898 prowadził szkołę muzyczną „Scharwenka Music School in New York City”. Jest autorem Methodik des Klavierspiels (Metodyka gry na fortepianie), która została opublikowana w Lipsku w 1907. Zmarł w Berlinie.