KALENDARIUM STYCZEŃ

Tadeusz Szeligowski (ur. 13 września 1896 we Lwowie, zm. 10 stycznia 1963 w Poznaniu) − polski kompozytor, pedagog, prawnik i animator życia muzycznego. Studia muzyczne odbył w Konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie w latach 1910-1914, gdzie studiował grę fortepianową pod kierunkiem Villema Kurza, a następnie w Krakowie, gdzie kształcił się w zakresie gry fortepianowej u A. Petersa oraz w zakresie kompozycji u Bolesława Wallek-Walewskiego. Studiował ponadto muzykologię na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz prawo, z którego uzyskał w 1922 roku na UJ doktorat. Studia muzyczne uzupełniał w latach 1929-1931 w Paryżu u Nadii Boulanger (kompozycja) i Paula Dukasa (instrumentacja). W okresie międzywojennym działał w Wilnie jako adwokat, wykładowca w Konserwatorium Muzycznym i animator życia muzycznego. Po zakończeniu II wojny światowej przebywał początkowo w Lublinie, a od 1947 do końca życia w Poznaniu. W latach 1947-1950 był kierownikiem Państwowej Wyższej Szkoły Operowej. Z jego inicjatywy utworzona została Filharmonia Poznańska, której w latach 1947-1949 był dyrektorem. Ponadto, był inicjatorem festiwalu muzyki współczesnej Poznańska Wiosna Muzyczna oraz jednym z organizatorów Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. H. Wieniawskiego. Od 1932 roku prowadził klasę kompozycji w konserwatorium w Wilnie, a 1950 roku w Państwowych Wyższych Szkołach Muzycznych w Poznaniu i w Warszawie. Do licznej grupy jego absolwentów kompozycji należą m.in.: Zbigniew Bargielski, Augustyn Bloch, Joanna Bruzdowicz, Henryk Czyż, Jan Fotek, Benedykt Konowalski, Andrzej Koszewski, Włodzimierz Kotoński, Wojciech Łukaszewski, Tadeusz Wojciech Maklakiewicz, Bernadetta Matuszczak, Bolesław Ocias, Zbigniew Penherski, Witold Rudziński, Marek Sart, Władysław Słowiński, Aleksander Szeligowski, Antoni Szuniewicz. Jego szwagrem był chopinolog Adam Harasowski. Był współtwórcą i pierwszym prezesem Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu. Zmarł w 1963 roku w Poznaniu i pochowany został na cmentarzu górczyńskim. W 1965 roku jego trumnę przeniesiono do Krypty Zasłużonych Wielkopolan w podziemiach kościoła św. Wojciecha w Poznaniu. Tadeusz Szeligowski prowadził także aktywną działalność organizatorsko-społeczną. W latach 1951-1954 pełnił funkcję prezesa Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich. Od 1953 roku działał w Radzie Programowej Polskiego Wydawnictwa Muzycznego, Radzie Centralnej COPSA oraz Radzie Kultury przy Ministerstwie Kultury i Sztuki. Zajmował się także publicystyką muzyczną. Pisał na łamach „Kuriera Wileńskiego”, „Tygodnika Wileńskiego”, „Muzyki” i „Kuriera Poznańskiego”.

Tomasz Konieczny (ur. 10 stycznia 1972 w Łodzi) – polski śpiewak operowy, który jako bas-baryton osiągnął międzynarodową karierę, aktor filmowy i okazjonalnie reżyser. Jako śpiewak operowy zadebiutował Tomasz Konieczny w partii Figara w operze W.A. Mozarta pt. Wesele Figara w Teatrze Wielkim w Poznaniu w grudniu 1997. W Niemczech debiutował w styczniu 1999 w Operze w Lipsku partią Kecala w Sprzedanej narzeczonej Bedřicha Smetany. Zaraz potem został na tej scenie zaangażowany na stałe w latach 1999–2000. W roku 2000 otrzymał angaż do Teatru Miejskiego w Lubece, gdzie śpiewał jako bas: Procida w Nieszporach sycylijskich G. Verdiego (premiera we wrześniu 2000), Pandolfe w Kopciuszku Jules’a Masseneta (premiera w grudniu 2000), Oresta w Elektrze Straussa (premiera w kwietniu 2001), Ramphisa w Aidzie G. Verdiego (premiera w listopadzie 2001), jak również wszystkie znaczące partie basbarytonowe w operze Nos Dmitrija Szostakowicza (premiera w marcu 2002). Towarzyszą temu występy gościnne w teatrach: Theater St.Gallen (Szwajcaria) jako Procida, w Theater Halle (Niemcy) jako Sarastro w Czarodziejskim flecie Mozarta, w Theater Chemnitz (Niemcy) jako Pandolfe, w Teatrze Narodowym w Mannheim jako Colline w Cyganerii Giacomo Pucciniego. Z początkiem sezonu teatralnego 2002/2003 zostaje zaangażowany na stałe w Teatrze Narodowym w Mannheim, gdzie usłyszeć go można w takich partiach operowych jak; Orest w Elektrze Straussa, Pimen w Borysie Godunowie Modesta Musorgskiego, Sarastro w Czarodziejskim flecie Mozarta, Król Marek w Tristanie i Izoldzie R. Wagnera, Amfortas w Parsifalu R. Wagnera, Wotan w tetralogii Pierścień Nibelunga R. Wagnera, Osmin w Uprowadzeniu z seraju W.A. Mozarta, Inkwizytor w Don Carlosie G. Verdiego, Melitone w Mocy przeznaczenia G. Verdiego, Jochanaan w Salome Straussa. W lutym 2005 debiutuje jako Sarastro w Operze w Stuttgarcie, we wrześniu 2005 jako Osmin w Operze Niemieckiej nad Renem Düsseldorf/Duisburg (Deutsche Oper am Rhein). W teatrze tym śpiewa także Melitone w Mocy przeznaczenia oraz Wotana w Złocie Renu – premiery wiosną 2006. W marcu 2006 debiutuje w Operze Praskiej (Státní Opera Praha) w premierze I vespri siciliani Verdiego jako Giovanni da Procida. Opera Niemiecka nad Renem w Düsseldorfie angażuje go na stałe w okresie 2006-2014. Partie w tym teatrze to: Bottom w Śnie nocy letniej Benjamina Brittena, Kurwenal w Tristanie i Izoldzie, Golaud w Pelleas i Melisanda Claude’a Debussy, Selim w operze Turek we Włoszech, Amfortas w Parsifalu, Barak w Kobiecie bez cienia Straussa, Balstrode w operze Peter Grimes Brittena, Holender w Latającym Holendrze, Falstaff czy Escamillio w Carmen Georges’a Bizeta. W czerwcu 2006 debiutuje w Budapeszcie podczas I Budapesztańskich Dni Wagnerowskich jako Amfortas w Parsifalu Wagnera pod dyrekcją muzyczną Adama Fischera. W czerwcu 2007 und 2009 śpiewa w Budapeszcie ponownie Wotana w Walkiriach Wagnera, a w 2010 Kurwenala w Tristanie i Izoldzie oraz Wanderera w Zygfrydzie pod dyrekcją Adama Fischera. W październiku 2007 zadebiutował w Filharmonii Narodowej w Warszawie jako Eremit w Wolnym strzelcu pod dyrekcją muzyczną Antoniego Wita, w styczniu 2008 jako Alberyk w Pierścieniu Nibelunga w Semperoper w Dreźnie pod dyrekcją Petera Schneidera, a w lipcu 2008 w roli Dr. Kolenatego w Sprawie Makropulosa Leoša Janáčka w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego w Teatro Real w Madrycie. Po sukcesie, jaki artysta odniósł w partii Alberyka w nowej inscenizacji Pierścienia Nibelunga Wagnera w 2008/09, pod dyrekcją muzyczną Franza Welser-Mösta i wykonaniu partii Jochanaana w Salome Straussa i Wotana w jubileuszowym wykonaniu Pierścienia Nibelunga w 2013 oraz partii Jacka Rance w premierze inaugurującej sezon 2013/14 w Operze Wiedeńskiej, Koniecznego można było w Wiedniu usłyszeć nie tylko w ww. rolach, ale także jako Mandrykę w Arabelli, Pizarro w Fideliu i wielu innych. Kolejny występ w roli Alberyka w Pierścieniu Nibelunga miał miejsce w Operze Niemieckiej w Berlinie (Deutsche Oper Berlin) w kwietniu 2010. W maju/czerwcu 2010 występował ponownie w Operze Praskiej (Státní Opera Praha) w premierze Tristana i Izoldy Wagnera jako Kurwenal. Także 2010 miał miejsce jego debiut w Czterech Wcieleniach Złego Hoffmanna w Teatrze Narodowym w Pradze. W 2011 śpiewak zadebiutował także w Operze w Paryżu jako Biterolf/Tannhäuser, a w 2012 w Waszyngtonie jako Pizarro w koncertowym wykonaniu Fidelio pod dyrekcją muzyczną Christopha Eschenbacha, następnie podczas Festiwalu Salzburger Festspiele, latem 2012, jako Stolzius w Żołnierzach – dziele niemieckiego kompozytora Bernda Aloisa Zimmermanna oraz we wrześniu 2012 w Bawarskiej Operze Miejskiej w Monachium (Bayerische Staatsoper München) po raz kolejny w roli Pizarra w operze Fidelio. W roku 2013 ukazały się na rynku dwa znaczące nagrania Pierścienia Nibelunga Wagnera. W jednym z nich pod dyrekcją Marka Janowskiego, wydanym przez Pentatone Classics Konieczny wykonuje partię Wotana, w drugim nagraniu pod batutą Christiana Thielemanna, wydanym przez Deutsche Grammophon artysta śpiewa partię Alberyka. To precedens na rynku płytowym. Oba nagrania spotykały się z uznaniem słuchaczy i krytyków. Z początkiem 2014 Konieczny debiutuje w Carnegie Hall w Nowym Jorku jako Jochanaan w koncertowym wykonaniu Salome R. Straussa, by latem tego roku powrócić jako Komandor w Don Giovannim do Salzburga na Festiwal Salzburger Festspiele. W październiku 2014 artysta debiutuje w swoim rodzinnym mieście – Łodzi, w jubileuszowym wykonaniu Strasznego Dworu Moniuszki, w reżyserii Krystyny Jandy, jako Zbigniew. W październiku 2015 roku Konieczny zadebiutował w Lyric Opera of Chicago jako Wozzeck w nowej inscenizacji opery „Wozzeck” Berga. Konieczny jako aktywny wykonawca dzieł oratoryjnych, występował m.in. pod batutami takich dyrygentów jak: Kent Nagano (w Pasji według św. Mateusza J.S. Bacha (arie) w São Paulo i Rio de Janeiro w Brazylii w sierpniu 2006), Marek Janowski (w IX Symfonii Beethovena w Berlinie w grudniu 2008), Daniele Gatti (w Requiem Verdiego w Musikverein w Wiedniu), Krzysztof Penderecki (w Siedmiu Bramach Jerozolimy jesienią 2009 oraz wiosną 2010 czy w Pasji Łukaszowej w marcu/kwietniu 2010 wraz z Sinfonią Varsovia).

fot. Wikipedia

Mischa Maisky (łot. Miša Maiskis hebr. ‏מישה מייסקי‎, ur. 10 stycznia 1948 w Rydze) – izraelski wiolonczelista urodzony w ZSRR. W 1966 roku otrzymał szóstą nagrodę na Konkursie im. Piotra Czajkowskiego. Studiował pod kierunkiem Mstisława Rostropowicza w konserwatorium moskiewskim. Konsekwencją emigracji jego siostry do Izraela w 1969 było aresztowanie Maisky'ego. Pretekstem był zakup magnetofonu za dewizy w sklepie dla cudzoziemców, podczas gdy obywatelom ZSRR zakazane było posiadanie zachodniej waluty. Przez półtora roku pracował jako robotnik budowlany w obozie w Gorkim, po czym, aby uniknąć poboru do wojska, spędził 2 miesiące w klinice psychiatrycznej. W listopadzie 1972 roku udało mu się opuścić ZSRR. W niedługim czasie zyskał renomę jednego z najwybitniejszych wiolonczelistów na świecie. Występował z najlepszymi orkiestrami. Partnerowało mu wielu pianistów, m.in. Martha Argerich, Radu Lupu, Malcolm Frager, Paweł Giliłow. Jego repertuar jest bardzo szeroki, ale klasyczny – nigdy nie gra muzyki współczesnej, co najwyżej koncerty Prokofjewa i Szostakowicza. Za to chętnie wykonuje i nagrywa utwory nieprzeznaczone na wiolonczelę – na przykład pieśni Brahmsa. Charakterystyczny jest też jego wizerunek sceniczny, występuje bowiem w dość ekstrawaganckich (jak na konwencje filharmoniczne) strojach. W Polsce występował wielokrotnie, najczęściej z Orkiestrą Kameralną Polskiego Radia „Amadeus” kierowaną przez Agnieszkę Duczmal. Gra na instrumencie Montagnana z 1720.