Henry Mancini, właśc. Enrico Nicola Mancini (ur. 16 kwietnia 1924 w Cleveland, zm. 14 czerwca 1994 w Los Angeles) – amerykański kompozytor i aranżer pochodzenia włoskiego, twórca...
Henry Mancini, właśc. Enrico Nicola Mancini (ur. 16 kwietnia 1924 w Cleveland, zm. 14 czerwca 1994 w Los Angeles) – amerykański kompozytor i aranżer pochodzenia włoskiego, twórca muzyki filmowej. Mancini dorastał niedaleko Pittsburgha w stanie Pensylwania, w niewielkim przemysłowym mieście Aliquippa. Jego rodzice pochodzili z Abruzji we Włoszech. Gdy miał 8 lat, ojciec zapisał go na lekcję gry na flecie. W wieku lat 12 rozpoczął grę na fortepianie. Razem z ojcem grał w zespole włoskich imigrantów Sons of Italy. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia w słynnej Juilliard School of Music w Nowym Jorku. W 1943 został wcielony do amerykańskiej armii. W 1945 brał udział w wyzwalaniu obozów koncentracyjnych w południowych Niemczech. Po wojnie został pianistą w reaktywowanym przez Texa Beneke zespole Glenn Miller Band. Nadal poszerzał też swoje kompozycyjne i aranżacyjne umiejętności podczas studiów u Ernsta Křeneka i Mario Castelnuovo-Tedesco. Pod koniec lat 40. XX w. zaczął pisać muzykę do filmów. Jego pierwszym filmem był Lost in Alaska. W 1952 rozpoczął pracę dla Universal Studios, gdzie przez następne 6 lat stworzył muzykę do ok. 100 filmów, w tym do obrazu The Glenn Miller Story, za którą uzyskał nominację do Oscara. Od 1958 pracował jako niezależny kompozytor. Wkrótce też rozpoczęła się jego ponad 30-letnia współpraca ze scenarzystą i producentem Blakiem Edwardsem. Pracowali razem przy niemal 30 filmach, w tym przy serii filmów Różowa Pantera, poczynając od pierwszego filmu z 1963. Zdobył 4 Oscary (wszystkie za muzykę do filmów Edwardsa). Nagrał ponad 90 albumów z muzyką – od jazzu, przez pop, aż po muzykę poważną. Osiem z nich zdobyło w Stanach Zjednoczonych status „Złotej płyty”. Zmarł w wieku 70 lat w Beverly Hills, powodem śmierci była choroba nowotworowa.
