25.05 środa g. 19:00 MTP 26.05 czwartek 19:00 MTP 27.05 piątek 19:00 MTP opera w czterech aktach libretto: Jan Chęciński Międzynarodowe Targi Poznańskie, Hala nr 8A Dla widzów od 16. roku...
25.05 środa g. 19:00 MTP
26.05 czwartek 19:00 MTP
27.05 piątek 19:00 MTP
opera w czterech aktach
libretto: Jan Chęciński
Międzynarodowe Targi Poznańskie, Hala nr 8A
Dla widzów od 16. roku życia
Jak opowiedzieć historię XIX-wiecznych amorów w czasach Tindera i mediów społecznościowych? Czy można pogodzić przywiązanie do tradycji z potrzebą nowoczesności? Czy w imię miłości jesteśmy w stanie zmienić nasze przekonania? Straszny dwór Stanisława Moniuszki, najważniejszy utwór polskiego repertuaru operowego, w nowatorskiej i niezwykle aktualnej interpretacji Ilarii Lanzino.
Entuzjastycznie przyjęte przez recenzentów i publiczność przedstawienie Strasznego dworu w wykonaniu artystów Teatru Wielkiego w Poznaniu powraca – tym razem do Hali MTP. Inscenizacja spektaklu podbiła najpierw serca jury międzynarodowego konkursu dla reżyserów operowych, potem honorowy patronat nad przedstawieniem objął Nicholas Payne, dyrektor Stowarzyszenia Opera Europa. Recenzenci zgodnie pisali: „Rewelacja! Nie waham się użyć tego słowa. (...) Oby tak dalej w operowym teatrze i także w teatrze naszego życia” [Piotr Nędzyński]. „Reżyserka uświadomiła nam, że narodowa świętość sprzed ponad 150 lat może nabrać współczesnych znaczeń. Zamiast więc chronić narodowe skarby przed ingerencją świata, powinniśmy się uczyć od tych, którzy nie boją się powierzać najcenniejszych dzieł cudzoziemcom” [Jacek Marczyński „Rzeczpospolita].
Ilaria Lanzino pełnymi garściami czerpie z polskiej kultury, pokazując to, co najlepsze. Śmiało odwołuje się do dzieł plastycznych: w scenograficznej oprawie spektaklu zobaczymy inspiracje pracami Katarzyny Kobro, Natalii LL i Ewy Partum. O swoim Strasznym dworze reżyserka mówi, że to opowieść o deradykalizacji poglądów i destrukcyjnym wpływie wojny na dalsze życie osób przez nią dotkniętych. Główni bohaterowie opery Moniuszki – Zbigniew i Stefan, poturbowani przez wojenne doświadczenia, postanawiają nigdy nie zakładać rodziny. Reżyserka uważa, że przysięga, którą składają bracia, maskuje ich bezradność i wrażliwość. Lanzino przekonuje, że dzieło Moniuszki to nie zbiór efektowych pamiątek przeszłości, a utwór wspaniale wpisujący się w obecne czasy, dający pole twórczej interpretacji, z wyraziście zarysowaniami postaciami i aktualną wymową.
W spektaklu biorą udział wiodący śpiewacy związaniu z poznańską sceną, m.in: Ruslana Koval, Małgorzata Olejniczak-Worobiej, Magdalena Wilczyńska-Goś, Stanislav Kuflyuk, Piotr Kalina, Rafał Korpik, Albert Memeti i Szymon Kobyliński.
Honorowy Mecenas Spektaklu:
Nicholas Payne (dyrektor Opera Europa)
Wykonania odbywają się z materiałów wykonawczych Polskiego Wydawnictwa Muzycznego
Gustav Theodore Holst (ur. 21 września 1874 w Cheltenham, zm. 25 maja 1934 w Londynie) – angielski kompozytor muzyki poważnej, dyrygent, puzonista i pedagog. Urodził się w zasymilowanej...
Gustav Theodore Holst (ur. 21 września 1874 w Cheltenham, zm. 25 maja 1934 w Londynie) – angielski kompozytor muzyki poważnej, dyrygent, puzonista i pedagog. Urodził się w zasymilowanej rodzinie o korzeniach szwedzko-niemieckich jako syn uzdolnionych muzycznie rodziców, sam zaś pobierał lekcje fortepianu i pracował jako organista jeszcze przed rozpoczęciem studiów w Royal College of Music (1893–1898), gdzie uczył się kompozycji u Stanforda i gry na puzonie, na którym grał też zawodowo. W college'u zaprzyjaźnił się z Ralphem Vaughanem Williamsem. Zawarte w 1901 małżeństwo z Isabel Harrison zmusiło go do przerwania pracy puzonisty i szukania stałej posady nauczycielskiej. Odbył w tym zakresie pożyteczną, chociaż wyczerpującą praktykę w szkołach dla dziewcząt im. Jamesa Allena (1903–1920), szkole dla dziewcząt im. Świętego Pawła (od 1905), w Morley College (1907–1924), a później na uniwersytecie w Reading i w Royal College of Music. W 1907 urodziła mu się córka Imogen. Niewiele miał wówczas czasu na komponowanie, a jego utwory z tego okresu utrzymane były w stylu na poły wagnerowskim. Jednak pod wpływem Vaughana Williamsa i ich wspólnej pasji zbierania pieśni ludowych rozwinął własną osobowość muzyczną. Ciekawość otworzyła także umysł Holsta na bardziej egzotyczne wpływy: trzy z jego dzieł (suita Beni-Mora, chóralne Hymny z Rigwedy i opera Savitri) to efekt urlopu spędzonego w Afryce Północnej i zainteresowań literaturą sanskrycką. Bliższe pieśniom ludowym są suity na orkiestrę wojskową i suita St. Paul, którą napisał dla orkiestry szkolnej. Potem powstał jego najsłynniejszy cykl, Planety, skomponowany w latach 1913–1916 w wyniku przypadkowej rozmowy o astrologii. Podczas I wojny światowej uczestniczył w wojnie na Bliskim Wschodzie. Po powrocie do kraju wykonanie Planet uczyniło go czołowym kompozytorem angielskim. Od tego momentu musiał łączyć obowiązki kompozytora i nauczyciela. W 1923 poważna choroba trwale nadwyrężyła jego zdrowie, ograniczyła możliwości twórcze i prawdopodobnie skróciła życie. Surowość Koncertu fugowego, Uwertury oraz Symfonii chóralnej tłumaczono skutkami choroby, ale bardziej otwarte opery: The Perfecty Fool (Głupiec doskonały, 1922), At the Boar’s Head (1925), The Wandering Scholar (Wędrowny uczony, 1934) i utwory takie, jak Hammersmith (1931) zaprzeczyły temu. Późniejsze kompozycje, a wśród nich zainspirowany przez Hardy’ego Egdon Heath na orkiestrę i pieśni Humberta Wolfe’a pokazały Holsta od najlepszej strony.
ROCZNICE NARODZIN
Claudio Monteverdi
1567-05-25
Claudio Giovanni Crettinnieo Antonio Monteverdi (ur. 15 maja 1567 w Cremonie, zm. 29 listopada 1643 w Wenecji) – włoski kompozytor, violista (grał na violi da braccio), śpiewak i ksiądz...
Claudio Giovanni Crettinnieo Antonio Monteverdi (ur. 15 maja 1567 w Cremonie, zm. 29 listopada 1643 w Wenecji) – włoski kompozytor, violista (grał na violi da braccio), śpiewak i ksiądz katolicki. Jeden z pierwszych twórców oper. Pierwszą księgę świeckich madrygałów wydał w roku 1587. Od roku 1592 związany z dworem Gonzagów w Mantui, gdzie powstały między innymi jego opery Orfeusz (L'Orfeo, 1607) i Ariadna (L'Arianna, 1608. Do dziś zachował się tylko Lament Ariadny pochodzący z tej opery), kolejne księgi madrygałów oraz Nieszpory najświętszej Maryi Panny (Vespro della Beata Vergine z 1610 roku). Z okresem działalności w Mantui związane jest także jego małżeństwo z Claudią de Cattaneis, z którą miał troje dzieci (jedno z nich zmarło w dzieciństwie). W roku 1607 owdowiał. Narastające po śmierci żony problemy finansowe i zdrowotne przyczyniły się do opuszczenia przez Monteverdiego dworu Gonzagów w Mantui. W roku 1613 przejął obowiązki maestro di cappella weneckiej Bazyliki Św. Marka. W roku 1632 przyjął święcenia kapłańskie. W Wenecji powstały między innymi jego ostatnie księgi madrygałów oraz dialog dramatyczny Combattimento di Tancredi e Clorinda (oparty na Jerozolimie wyzwolonej Tassa). Obfitą twórczość religijną z tego okresu podsumowuje zbiór Selva morale e spirituale. W roku 1640 powrócił do formy opery, tworząc Powrót Ulissesa do ojczyzny (Il ritorno d'Ulisse in patria). W rok później powstało Wesele Eneasza i Lavinii (Le nozze d'Enea con Lavinia, obecnie zaginione), podsumowaniem zaś jego doświadczeń na polu opery okazała się Koronacja Poppei (L'incoronazione di Poppea, 1643). Uważany za jednego z najważniejszych twórców w historii muzyki. Przyczynił się do powstania stylu barokowego w muzyce. Był świadom dokonywanych zmian i wprowadził pojęcie seconda prattica na określenie nowego stylu podporządkowującego muzykę znaczeniu śpiewanego tekstu i poszukującego nowych form ekspresji. Przeciwstawiał przy tym seconda prattica dawnemu prima prattica, stylowi kojarzonemu z takimi postaciami renesansu, jak Josquin des Prés. W swym dorobku ma także dzieła związane ze stylem prima prattica, (przykładem jest Missa In illo tempore z 1610 roku, w której zastosował technikę parodii, wykorzystując motet Gomberta).
Autorstwa Bernardo Strozzi - 1. Tiroler Landesmuseum2. The New York Times, 6 maja 2017, Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=29433511