KALENDARIUM LISTOPAD

Andreas Scholl (ur. 10 listopada 1967 w Eltville am Rhein) – niemiecki kontratenor dysponujący głosem altowym, specjalizujący się w wykonywaniu muzyki dawnej, przedstawiciel wykonawstwa historycznego. Jest pierwszym kontratenorem na świecie, którego zaproszono do udziału w koncercie „ The Last Night of the Proms” w Londynie. Mimo że Schola Cantorum Basiliensis nie przygotowała Scholla do kariery operowej, zadebiutował on na scenie w 1998 roku podczas festwalu w Glyndebourne, gdzie wykonał partię Bertarida w operze Händla Rodelinda. Rola ta okazała się sukcesem, co zaowocowało kolejnymi propozycjami (między innymi z Metropolitan Opera w Nowym Jorku, gdzie Scholl wystąpił w roku 2006. W 2002 został zaproszony do współpracy przez Operę Królewską w Kopenhadze, gdzie wykonał tytułową partię w operze Juliusz Cezar Jerzego Fryderyka Händla. Przedstawienie zostało zarejestrowane przez wytwórnię Harmonia Mundi. Realizacja, jak i partia Juliusza Cezara, okazały się wielkim sukcesem w karierze Andreasa Scholla. Sukces ten miał okazję powtórzyć na wielu scenach operowych (m.in. we Francji i we Włoszech). Trzecią partią operową, którą Andreas Scholl wykonywał na scenie jest partia Arsace w operze Partenope Händla - również prezentowana na deskach Kongelige Theather w Kopenhadze i zarejestrowana przez wytwórnię Decca.

François Couperin zw. Le Grand (ur. 10 listopada 1668 w Paryżu, zm. 11 września 1733 tamże) – francuski kompozytor epoki baroku. Couperin jest uważany za, obok mistrzów wczesnego baroku Jeana-Baptiste'a Lully'ego i Marca-Antoine'a Charpentiera, najwybitniejszego francuskiego kompozytora epoki baroku. Konserwatywna w XVII wieku muzyka francuska, cechująca się brakiem zainteresowania najnowszymi osiągnięciami muzyki włoskiej, szukająca własnego stylu, skłaniała się na początku XVIII wieku w stronę melodyjnego, przepełnionego ornamentami nurtu rokoko. François Couperin przezwyciężał zachowawczość muzyki francuskiej, z wielkim kunsztem łączył charakterystyczne cechy muzyki francuskiej z włoskim concerto. Wybitnym tego przykładem są zbiory sonat zespołowych "Les Goûts réunis" ("Style ponownie połączone") czy Le Parnasse, w których Couperin niezwykle odważnie jak na tamte czasy naśladuje styl Corellego. Wysiłki w stronę konstruktywnego "łączenia stylów" szybko podjęli inni wybitni kompozytorzy, m.in. Jean-Marie Leclair. François Couperin był, obok młodszego o 15 lat Jeana-Philippe'a Rameau, najwybitniejszym tzw. klawesynistą francuskim. Jego traktat "L'Art de toucher le clavecin" (1716) stanowi kamień milowy dla praktyki gry na instrumentach klawiszowych. Było to jedno z najbardziej autorytatywnych dzieł teorii muzyki w XVIII wieku. Couperin porusza w nim kwestie prawidłowego ozdabiania, argements, krytykuje nadmierne stosowanie arpeggiów w lewej ręce, uczy stosowania obu manuałów klawesynu czy użycia kciuka.

Ennio Morricone ur. 10 listopada 1928 w Rzymie, zm. 6 lipca 2020 tamże) – włoski kompozytor i dyrygent. Był autorem muzyki do ponad 500 filmów. Ponad 40 z napisanych przez niego ścieżek dźwiękowych zdobyło najważniejsze nagrody w kategoriach związanych z muzyką filmową. W roku 2007 Amerykańska Akademia Filmowa przyznała mu honorowego Oscara za całokształt twórczości. W 2016 roku otrzymał Oscara za muzykę do filmu Nienawistna ósemka (2015). Komponował od 1946 roku. Do 2016 roku sprzedano ponad 70 milionów płyt z jego muzyką.

Aleksander Lasoń (ur. 10 listopada 1951 w Siemianowicach Śląskich) − polski kompozytor, pianista, dyrygent i pedagog. Spośród „Pokolenia ’51” Lasoń był bodaj najmniej uwikłany w dyskusje ideowe. Komponowanie traktował zawsze przede wszystkim jako zadanie warsztatowe, muzykę zaś jako spontaniczną grę instrumentalnego żywiołu, co wiąże się zapewne z jego praktyką pianisty – improwizatora. Jego wczesne kompozycje cechuje witalność, bogata kolorystyka brzmienia i nastrój pełen optymizmu. Z upływem czasu muzyka Lasonia nabiera coraz większej głębi ekspresyjnej, brzmienie staje się ciemniejsze, dynamika potężnieje. Wciąż jednak preferuje Lasoń muzykę czystą, absolutną.