KALENDARIUM WRZESIEŃ

Darius Milhaud (ur. 4 września 1892 w Marsylii, zm. 22 czerwca 1974 w Genewie) – kompozytor francuski. Był potomkiem rodziny żydowskiej, zamieszkałej od pokoleń w Prowansji. W wieku 7 lat rozpoczął naukę gry na skrzypcach. Jego pierwsze kompozycje powstały w roku 1905. W roku 1909 rozpoczął naukę w Konserwatorium Paryskim, najpierw wiolinistyki, od roku 1912 kompozycji. Jego profesorami byli m.in. Charles-Marie Widor (kompozycja) i Vincent d’Indy (dyrygentura). W roku 1912 poznał poetę Paula Claudela; przyjaźń z nim przetrwała przez całe życie. Gdy Claudel w 1916 został ambasadorem Francji w Rio de Janeiro, Milhaud objął posadę attaché ambasady. Tam zapoznał się z brazylijską muzyką ludową i popularną. Po powrocie do Francji 1918 spotkał poetę Jeana Cocteau i kompozytora Erika Satiego. Został członkiem grupy kompozytorów Les Six. W 1922 w czasie podróży po USA miał okazję zapoznać się z jazzem. W 1925 ożenił się z kuzynką Madeleine Milhaud, autorką librett do jego utworów scenicznych. Po wybuchu II wojny światowej wyjechał do USA. Wykładał do roku 1971 kompozycję na Mills College w Oakland w Kalifornii. Od zakończenia wojny wykładał kompozycję również w Konserwatorium Paryskim do roku 1972. Wśród jego uczniów byli muzycy różnych kierunków, jak muzyk jazzowy Dave Brubeck, pianistka Yvonne Loriod, minimalista Steve Reich, twórca symfonii Allan Pettersson i kompozytorzy awangardy Karlheinz Stockhausen, Larry Austin i Iannis Xenakis. Komponował opery, symfonie, balety, pieśni i utwory instrumentalne. Skomponował ponad 400 utworów. Warto zwrócić tutaj uwagę choćby na szczególną, bo kilkuminutową formę operową, której przykładami są choćby Porwanie Europy, Porzucenie Ariadny i Wyzwolenie Tezeusza. Był członkiem honorowym Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (ISCM).

Anton Bruckner (ur. 4 września 1824 w Ansfelden, zm. 11 października 1896 w Wiedniu) – austriacki kompozytor i organista, neoromantyk, przedstawiciel klasycznego romantyzmu. Anton Bruckner urodził się jako syn wiejskiego nauczyciela i organisty, w biednej, religijnej i muzykalnej rodzinie, w górnej Austrii, w Ansfelden. Jego matka śpiewała w kościelnym chórze[1][2][3]. Przejawił talent do gry na skrzypcach w wieku czterech lat, a w wieku dziesięciu ćwiczył już grę na organach. Karierę muzyczną rozpoczął jako kolejno chórzysta, nauczyciel i organista w klasztorze augustianów św. Floriana w Linzu. W latach 1858–1868 organista w tamtejszej katedrze, następnie mianowany profesorem konserwatorium w Wiedniu. W 1886 roku został odznaczony krzyżem kawalerskim Orderu Franciszka Józefa. Rola historyczna Brucknera sprowadza się głównie do osiągnięć na polu symfoniki. Fascynacja tym gatunkiem wywodzi się z dwóch źródeł: nurt klasyczny Beethovena i Schuberta – widoczne jest to w monumentalizmie, ogromnych rozmiarach i koncepcji formy symfonicznej dramat muzyczny Wagnera – wpływ mistrza z Bayreuth zaznacza się w harmonii i instrumentacji. Obok wyżej wymienionych wpływów w muzyce Brucknera zauważyć można oddziaływanie austriackiej muzyki ludowej i faktury polifonicznej. Mimo iż Bruckner należy do entuzjastów muzyki Wagnera, to sam reprezentuje nurt muzyki absolutnej. Zauroczenie Wagnerem niejednokrotnie budziło sprzeciw konserwatywnej krytyki – między innymi Eduarda Hanslicka. Oprócz muzyki symfonicznej Bruckner uprawia twórczość religijną, która łączy mistrzostwo sztuki symfonicznej z kunsztem polifonii. Głos ludzki w tych utworach jest traktowany podobnie jak u Wagnera – jako jeden z instrumentów orkiestry.