KALENDARIUM KWIECIEŃ

Scott Joplin (ur. 24 listopada 1868 w Marshall, zm. 1 kwietnia 1917 w Nowym Jorku) – amerykański kompozytor i pianista, popularyzator stylu ragtime. Prawdopodobnie miejsce urodzenia to Texarkana w stanie Teksas, przy czym biograf muzyka Edward Berlin podważa dotychczasowe ustalenia co do miejsca i daty jego urodzenia. Miasteczko Texarkana uważane powszechnie za miejsce narodzin Joplina nie istniało jeszcze przez kolejnych 5 lat. Spisy ludności świadczyć mają o urodzeniu Joplina co najmniej pół roku wcześniej. Joplin przyszedł na świat najprawdopodobniej w północnym Teksasie, w miejscowości Marshall, która w spisach podana była jako pierwsza miejsce zamieszkania rodziny. Wraz z różnymi grupami muzycznymi, grając w klubach, podróżował po miastach Środkowego Zachodu. Na początku XX wieku osiadł w Nowym Jorku, gdzie w 1917 roku umiera na kiłę. Zasłynął jako twórca pierwszej opery afroamerykańskiej – A Guest of Honor. W 1908 r. zostaje opublikowany jego podręcznik The School of Ragtime - Six Exercises for Piano. Kojarzony jest przede wszystkim z kompozycjami ragtime: Maple Leaf Rag z 1899 i The Entertainer z 1902 (spopularyzowaną dzięki filmowi Żądło – The Sting z 1973).

Kazimierz Gierżod (ur. 6 sierpnia 1936 w Warszawie, zm. 1 kwietnia 2018 w Grodzisku Mazowieckim) – polski pianista i pedagog muzyczny, w latach 1987–1993 rektor Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, profesor Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina. Kształcił się w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie u prof. Margerity Trombini-Kazuro. Studia ukończył z odznaczeniem w roku 1962. Wykształcenie uzupełniał w Akademii Chigiana w Sienie u prof. Guido Agosti. W latach 1975–1987 był dziekanem Wydziału Fortepianu, Klawesynu i Organów, a przez dwie kadencje w latach 1987–1993 rektorem macierzystej uczelni. W roku 1988 został powołany na stanowisko profesora gościnnego Uniwersytetu Soai w Osace. Prowadził klasy mistrzowskie w Polsce i za granicą, a od roku 1976 kursy interpretacji Chopina dla pianistów japońskich. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Podkowie Leśnej przy ul. Ogrodowej. Na Festiwalu Młodych Muzyków w Gdańsku w roku 1964 otrzymał I nagrodę. Występował w wielu krajach Europy, Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, w Ameryce Południowej, w Kanadzie, w Australii, Japonii, Chinach, Kuwejcie i na Cyprze. W 2000 był członkiem jury XIV Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina. Dokonał wielu nagrań fonograficznych. W roku 2002 został prezesem Towarzystwa im. Fryderyka Chopina.

Ferruccio Busoni (ur. 1 kwietnia 1866 w Empoli, zm. 27 lipca 1924 w Berlinie) – włoski kompozytor, pianista, dyrygent i pedagog.

Urodził się w Empoli w Toskanii jako Dante Michelangelo Benvenuto Ferruccio Busoni, jako jedyne dziecko rodziców-muzyków. Jego rodzice byli profesjonalnymi muzykami: matka (Włoszka) – pianistką, ojciec – klarnecistą. W czasie jego dzieciństwa często podróżowali. Busoni zadebiutował w wieku siedmiu lat jako pianista, występując ze swymi rodzicami. Parę lat później grał niektóre własne kompozycje w Wiedniu, gdzie spotkał i usłyszał muzykę Franza Liszta, Johannesa Brahmsa i Antona Rubinsteina. Busoni przez krótki czas uczył się w Grazu pod kierunkiem Wilhelma Mayera. Mayerowi pomagał Wilhelm Kienzl, który umożliwił 12-letniemu Busoniemu dyrygowanie swej własnej kompozycji Stabat Mater. W roku 1888 w Helsinkach, poznał swą przyszłą żonę – Gerdę Sjöstrand, córkę szwedzkiego rzeźbiarza Carla Eneasa Sjöstranda i nawiązał przyjaźń życia z Sibeliusem. W roku 1890 w Konkursie Antona Rubinsteina zdobył I nagrodę za Konzertstück na fortepian i orkiestrę, Op. 31a. W roku 1890 był nauczycielem w Moskwie. Od 1891 do 1894 podróżował po USA jako pianista-wirtuoz. W roku 1894 zamieszkał w Berlinie, dając tam serię koncertów zarówno jako pianista, jak i kompozytor. Promował głównie muzykę współczesną. Kontynuował także nauczanie w Weimarze, Wiedniu i Bazylei, jego uczniem był Egon Petri. Styl jego pianistyki i filozofia muzyki wpłynęły m.in. na Claudia Arrau. W roku 1907 napisał Zarys nowej estetyki muzyki przepowiadając muzykę przyszłości, w której możliwe będą podziały oktawy inne niż na tradycyjne 12 półtonów, a także wykorzystanie instrumentów elektrycznych. Jego filozofia głosząca, że "Muzyka urodziła się wolna; i wygrać tę wolność to jej przeznaczenie", mocno wpłynęła na jego uczniów Luigiego Russola, Percy Graingera oraz Edgara Varèse'a, z których wszyscy odegrali zauważalne role w muzyce XX wieku. Podczas I wojny światowej Busoni mieszkał najpierw w Bolonii, gdzie kierował konserwatorium, a później w Zurychu. Odmawiał występowania w krajach biorących udział w wojnie. W 1920 roku wrócił do Berlina, gdzie prowadził zajęcia z kompozycji. Miał kilku uczniów, którzy później zdobyli sławę, między innymi Kurta Weilla, Edgara Varèse'a i Stefana Wolpego. Busoni zmarł w Berlinie na chorobę nerek. Został pochowany w Städtischer Friedhof III, Berlin-Schöneberg, Stubenrauchstraße 43-45. Zachowało się kilka rejestracji fonograficznych oraz pianolowych jego wykonań. Kompozycje Busoniego były zapomniane przez wiele lat po jego śmierci, został zapamiętany raczej jako wielki wirtuoz i autor fortepianowych aranżacji muzyki Bacha. W latach 80. XX wieku nastąpił pewien renesans zainteresowania jego kompozycjami.

Siergiej Wasiljewicz Rachmaninow (ur. 1 kwietnia 1873, data śmierci: 28 marca 1943) – rosyjski kompozytor, pianista i dyrygent. Studiował w konserwatoriach w Petersburgu i Moskwie. W 1917 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, często mieszkał także w Paryżu. Jego muzyka nawiązuje do twórczości Piotra Czajkowskiego i Modesta Musorgskiego.

Henryk Sztompka (ur. 1 kwietnia 1901 w Bogusławce koło Łucka, zm. 21 czerwca 1964 w Krakowie) – polski pianista, wyróżniony na I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie (1927) nagrodą Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków. Studia ukończył z wyróżnieniem w Konserwatorium Warszawskim pod kierunkiem Józefa Turczyńskiego (1926), następnie kształcił się u Ignacego Jana Paderewskiego (1928-1932). W latach 1945-1964 prowadził klasę fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie (od 1955 na stanowisku profesora nadzwyczajnego, od 1958 profesora zwyczajnego). W 1957 został kierownikiem katedry fortepianu, a w latach 1957-1963 pełnił funkcję prorektora. Do jego uczniów należeli m.in. Regina Smendzianka. Brał także udział w pracach jury podczas wielu konkursów pianistycznych, m.in. Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie (1949, 1955, 1960), Międzynarodowego Konkursu im. Marguerite Long i Jacques’a Thibaud w Paryżu (1953, 1955, 1959, 1961) i Międzynarodowego Konkursu Muzycznego im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie (1958, 1962). Uhonorowany m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1937), Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1949), zespołową Nagrodą Państwową I stopnia (1950), Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1955), Nagrodą Miasta Krakowa (1958). Pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Enrico Onofri (ur. 1 kwietnia 1967 w Rawennie) – włoski skrzypek i dyrygent specjalizujący się w wykonawstwie muzyki barokowej na starych instrumentach (nurt wykonawstwa historycznego). Enrico Onofri jest często zapraszany do udziału w występach zespołów takich jak La Capella Reial de Catalunya pod dyrekcją Jordiego Savalla, Concerto Italiano w reżyserii Rinaldo Alessandriniego, czy Concentus Musicus pod dyrekcją Nikolausa Harnoncourta. Jako koncertmistrz Il Giardino Armonico od 1987 roku brał udział w nagraniach dla wytwórni Teldec w interpretacji włoskiego repertuaru na skrzypce i orkiestrę. Od 2000 roku uczy gry na skrzypcach barokowych w Konserwatorium Baroku Belliniego w Palermo. Od 2002 roku Enrico Onofri występuje w Europie oraz Japonii również jako dyrygent. Od 2005 roku jest dyrektorem zespołu Divino Sospiro, rezydującego w Centrum Kultury w Belėm w Lizbonie. W 2000 roku założył zespół Imaginarium. W 2008 roku został zaproszony do prowadzenia i towarzyszenia Orkiestrze Barokowej Unii Europejskiej.