KALENDARIUM LIPIEC

Wilhelm Friedemann Bach (ur. 22 listopada 1710 w Weimarze, zm. 1 lipca 1784 w Berlinie) – kompozytor niemiecki. Najstarszy syn Jana Sebastiana Bacha i jego pierwszej żony Marii Barbary. Uczył się u swojego ojca. Mieszkał w Dreźnie i w Halle i z tego powodu znany też jest jako „Bach drezdeński” lub „Bach hallski”. Uważany przez ojca za najzdolniejszego. W przeciwieństwie do innych członków rodziny wiódł próżniacze i pełne przygód życie, a jego kariera była ciągiem niewykorzystanych możliwości. W 1733 został mianowany organistą kościoła św. Zofii w Dreźnie, a w 1747 został dyrektorem muzycznym i organistą w Liebfrauenkirche w Halle (Saale). Z ostatniego stanowiska musiał zrezygnować w 1764 i odtąd, mimo że podziwiano jego grę na organach, nie mógł znaleźć stałego zajęcia i tułał się aż do śmierci w 1784. Zmarł w Berlinie, niedoceniany przez współczesnych. Wśród jego kompozycji, z których niewiele zostało wydrukowanych, znajdują się kantaty kościelne i utwory instrumentalne, z których najbardziej nowatorskie są sonaty, polonezy i fantazje na fortepian oraz sekstet na smyczki, klarnet i rogi. Wilhelm Friedemann Bach jest przedstawicielem sentymentalizmu w muzyce (niem. empfindsamer Stil), w jego muzyce współistnieją zarówno elementy nowego stylu galant, jak i odchodzącego już w przeszłość baroku. Zaliczany jest też do głównych reprezentantów stylu Sturm und Drang. Prawdopodobnie z jego winy zaginęło wiele kompozycji Jana Sebastiana. Po śmierci ojca spuściznę po nim rozdzielili między siebie dwaj najstarsi synowie. Do naszych czasów dochowała się tylko część, która przypadła Carlowi Philipowi Emanuelowi.

Erik Satie, właśc. Éric Alfred Leslie Satie (ur. 17 maja 1866 w Honfleur, zm. 1 lipca 1925 w Paryżu) – francuski kompozytor. Uznawany za prekursora wielu późniejszych awangardowych kierunków artystycznych oraz za najbardziej ekscentrycznego kompozytora czasów fin de siècle. Jego prowokacyjne kompozycje w duchu mrocznej, modernistycznej dekadencji, w równym stopniu fascynowały współczesnych, co bulwersowały opinię publiczną. Nazywany był przez krytyków genialnym błaznem. Charakterystyczne dla twórczości Erika Satiego są terminy muzyczne i nazwy kompozycji wymyślone przez niego samego (Gnossiennes), słowa które nie miały żadnego powiązania z muzyką (Ogives, czyli fr. „ostrołuki”) lub nawiązujące do antycznej Grecji (Gymnopédies). Przełomowy charakter twórczości młodego Erika Satiego wynikał z wyzbycia się przez niego swoistego piętna przesadnie dramatycznych, romantycznych elementów w duchu Ryszarda Wagnera, pod których silnym wpływem pozostawała ówczesna muzyka europejska. Ideałem Satie była muzyka mogąca służyć za tło do życia codziennego, będąca niejako dodatkowym meblem domowym, czyli taka, która mogłaby wpływać na nastrój człowieka, ale nie absorbować go na tyle, aby odrywać od innych zajęć. Taka muzyka była określana przez samego artystę hasłem musique d’ameublement, a obecnie uważana jest za prototyp muzaka. Komponował dramaty sceniczne, utwory orkiestralne, instrumentalne i wokalne. Jego najbardziej znane kompozycje to: Gymnopédies (1888), cykl fortepianowy, Gnossiennes (1890), cykl fortepianowy, Parade (1917), balet Sokrates (1918), dramat symfoniczny. Miał opinię ekscentryka. Igor Strawinski napisał o nim, że był najokropniejszą osobą, jaką kiedykolwiek znał – i zarazem najrzadszą. Studia w paryskim konserwatorium rozpoczął Satie w 1879. Najbardziej znany jako Erik Satie (wymienił w 1884 w swoim imieniu literę „c” na „k”), przez krótki czas (pod koniec lat 80. XIX wieku) publikował artykuły pod pseudonimem „Virginie Lebeau”. Szczycił się tym, że zawsze podpisywał swoje dzieła własnym nazwiskiem.