KALENDARIUM PAŹDZIERNIK

Andrzej Krzanowski (ur. 9 kwietnia 1951 w Bielsku-Białej, zm. 1 października 1990 w Pszczynie) – polski kompozytor, akordeonista i pedagog. Krzanowski był kompozytorem muzyki symfonicznej, kameralnej, wokalno-instrumentalnej oraz bogatej twórczości na akordeon. W młodzieńczym okresie twórczości koncentrował się na utworach literacko-muzycznych. W cyklu Audycji I–VI na recytatora, głosy wokalne i zespoły instrumentalne do tekstów Jacka Bierezina, Zbigniewa Doleckiego, Mieczysława Stanclika, Sławomira Mrożka łączył współczesny język muzyczny z liryczno-romantyczną nastrojowością czy intensywnym emocjonalizmem, graniczącym niekiedy z tonem ekspresjonistycznym. Wyrafinowaną, impresyjno-oniryczną czy wręcz surrealistyczną aurę brzmieniową, wynikająca z zastosowania oryginalnego instrumentarium (akordeon, flaxaton, syreny, pocieranie smyczkiem o talerze, muzyka z taśmy) zderzał z cytatami z klasyki (np. z Bacha czy Szymanowskiego), używając ich w funkcji rozładowania dramatycznych kulminacji. Ewenementem w tych utworach w stosunku do praktyki wcześniejszej awangardy było przywrócenie tekstowi literackiemu jego funkcji semantycznej, wyraziste eksponowanie treści poetyckiej, jakby na wzór romantycznej pieśni. Szczególne znaczenie w jego twórczości miał akordeon, nobilitowany do roli instrumentu współczesnej muzyki. W Audycjach był on swoistym symbolem podmiotu lirycznego. W utworach przeznaczonych wyłącznie na ten instrument (łącznie 7 Ksiąg na akordeon, z czego 6 wydanych) Krzanowski rozwijał wszechstronnie jego brzmieniowe i techniczo-wirtuozowskie możliwości, płynące z zastosowania nowoczesnego języka dźwiękowego. Komponował utwory solowe na ten instrument oraz przeznaczone na zespół akordeonów, od duetu do kwintetu (Alkagran czyli jedno miejsce na prawym brzegu Wisły), w tym studia-etiudy, sonaty lub formy polifoniczne. Poszerzył w ten sposób wybitnie współczesny repertuar akordeonowy. Krzanowski korzystał obficie z doświadczeń sonoryzmu, dokonując ich syntezy z elementami tonalności, czy to w postaci zwrotów melodycznych i akordowych, czy pewnych centrów tonalnych, determinujących plan harmoniczny utworu. W twórczości symfonicznej (Canti di Wratislavia, 2 symfonie, Concerto) przejawiał znakomity zmysł bujnej kolorystyki orkiestrowej i dramaturgii formalnej. Współtworzył nową generację polskich kompozytorów, którzy – nie rezygnując ze zdobyczy technicznych i dźwiękowych awangardy lat 60. – dokonali zwrotu ku tradycji, przywrócenia dawnych wartości, takich jak piękno brzmienia czy emocjonalne oddziaływanie muzyki.

Vladimir Horowitz (ros. Владимир Самойлович Горовиц, Władimir Samojłowicz Gorowic; ur. 18 września/1 października 1903, zm. 5 listopada 1989) – amerykański pianista pochodzenia żydowskiego. Urodził się w Berdyczowie w rodzinie żydowskiej, wkrótce przeniósł się z rodzicami do Kijowa. Konserwatorium Kijowskie ukończył w 1921 roku. Wśród jego profesorów byli W. Puchalski, S. Tarnowski oraz Felix Blumenfeld. W roku 1925 wyemigrował do Europy Zachodniej, gdzie szybko zdobył sobie sławę pianisty wirtuoza. Od 1928 r. mieszkał w Stanach Zjednoczonych (w 1944 dostał obywatelstwo). W 1933 r. wziął ślub z Wandą Toscanini, córką dyrygenta Arturo Toscaniniego. Pomimo tego faktu niektóre opisy źródłowe uważają, że był w istocie osobą homoseksualną. Przypisuje się mu cytat: Są trzy rodzaje pianistów: pianiści Żydzi, pianiści homoseksualiści i źli pianiści. Przez prawie całe życie, z krótkimi przerwami (1953–1965 oraz 1975–1981) koncertował. Posiadał obszerny repertuar; jego gra nacechowana była wirtuozerią i ekspresją. Styl Horowitza był unikatowy i niepodrabialny, znakomicie interpretował Chopina; jego wykonania istotnie różnią się od wykonań uznanych mistrzów takich jak Artur Rubinstein, bodajże najlepszym przykładem jest walc op. 64, nr 2, gdzie równy rytm w wyk. A. Rubinsteina zupełnie nie przystaje do subtelnych „poślizgów” dynamiczno-rytmicznych w wyk. Horowitza. Przykładem techniki Horowitza są wariacje na temat Carmen (wykorzystane w słynnej kreskówce Tom i Jerry); prawdopodobnie najlepsze nagrania tego utworu pochodzą z 1967 r., choć niektórzy twierdzą, że Horowitz grał go jeszcze lepiej w latach czterdziestych XX wieku, przy czym ówczesna technika nagrywania nie była w stanie oddać głębi jego wykonania. Horowitz był jednym z pierwszych współczesnych muzyków, którzy zwrócili swoją uwagę na zapomnianą twórczość kompozytorską Muzio Clementiego. Już w latach 50. powstały pierwsze znane historii nagrania sonat fortepianowych tego kompozytora, dokonane przez Horowitza. Stosunki Horowitza z władzą radziecką były dramatyczne. Po wyemigrowaniu władze radzieckie wielokrotnie mu groziły; w radzieckich obozach koncentracyjnych w latach 30. zginęli brat i ojciec Horowitza. Dopiero w 1986 roku, po 61 latach, Horowitz odwiedził ZSRR, a jego recitale w Moskwie i Leningradzie stały się wydarzeniami zarówno muzycznymi, jak i politycznymi. Swój ostatni występ dał 21 czerwca 1987 r. w Musikhalle w Hamburgu. Zmarł na zawał serca w 1989 w Nowym Jorku. Został pochowany w grobowcu rodzinnym Toscaninich w Mediolanie. Od 1995 roku w Kijowie regularnie są organizowane międzynarodowe konkursy pianistów im. V. Horowitza.