KALENDARIUM KWIECIEŃ

Andrzej Roman Kurylewicz (ur. 24 listopada 1932 we Lwowie, zm. 12 kwietnia 2007 w Konstancinie-Jeziornie) – polski kompozytor, pianista, puzonista, trębacz i dyrygent. Autor muzyki klasycznej (kameralnej i symfonicznej), teatralnej, filmowej, baletowej, jazzowej. Uformowany w tradycji klasycznej i jazzowej, pionier jazzu w Polsce, uprawiał równolegle te dwa rodzaje muzyki. Autor muzyki do filmu Nad Niemnem (1987) i seriali telewizyjnych Polskie drogi (1977), Lalka (1978), Nad Niemnem (1988).

Herbert Jeffrey „Herbie” Hancock (ur. 12 kwietnia 1940 w Chicago) − amerykański pianista, kompozytor, aranżer i bandlider jazzowy. Laureat NEA Jazz Masters Award 2004. Od siódmego roku życia grał na fortepianie i uznany za muzyczne „cudowne dziecko” w wieku 11 lat zagrał V Koncert fortepianowy D-dur Mozarta z Orkiestrą Symfoniczną z Chicago. W wieku lat 20 został zauważony przez trębacza Donalda Byrda, który zaprosił go do swojego zespołu. W 1962 nagrał swój debiutancki album Takin' Off, na którym znalazł się pierwszy hit artysty – Watermelon Man. Już w następnym roku na zaproszenie Milesa Davisa wstąpił do jego kwintetu. Razem z Ronem Carterem (kontrabas) i Tonym Williamsem (perkusja) stworzył tam najsłynniejszą sekcję rytmiczną modern jazzu. Oprócz działalności w zespole Davisa Hancock nagrywał też w latach sześćdziesiątych płyty dla wytwórni Blue Note jako lider, z których za najważniejsze uznawane są Empyrean Isles (1964), Maiden Voyage (1965) i Speak Like a Child (1968). W 1968 Hancock opuścił zespół Davisa i zwrócił się ku samodzielnym muzycznym poszukiwaniom, rozwijając właśnie tworzącą się muzykę fusion. Owocem tej jego działalności był m.in. bestsellerowy album Head Hunters, nagrany w 1973 dla Columbia Records. Na początku lat 70. jako jeden z pierwszych wprowadził elektroniczne instrumenty klawiszowe. W późniejszym okresie Hancock potrafił także udanie wykorzystywać elementy muzyki rap i techno, czego dowodem był choćby album Future Shock z 1983, zawierający utwór Rockit, który stał się jednym z hitów nowo powstałej stacji telewizyjnej MTV. W tym samym mniej więcej czasie Hancock realizował jednak także projekt o nazwie V.S.O.P., który był próbą nawiązania do brzmienia czysto jazzowego kwintetu Davisa z lat sześćdziesiątych, w czym wspomagali go dawni towarzysze z tego zespołu, z tym że na trąbce Davisa zastąpił Freddie Hubbard. Ostatnimi znaczącymi sukcesami muzyka były albumy: Gershwin's World z 1998, Directions in Music, Jazz at Massey Hall z 2002 oraz River, The Joni Letters z 2007, za które otrzymał nagrody Grammy. Herbie Hancock jest laureatem czternastu nagród Grammy i Oscara za muzykę do filmu Round Midnight z 1986. Wiele jego kompozycji stało się standardami – oprócz wspomnianego już Watermelon Man należy tu przywołać takie utwory jak Cantaloupe Island (rozsławiony przez remiks grupy Us3), Maiden Voyage, Eye of the Hurricane, Dolphin Dance, Chameleon. Jest także uważany obok McCoy Tynera, Keitha Jarretta i Chicka Corei za jednego z czterech wielkich pianistów późnego modern jazzu, którzy wywarli największy wpływ na grę na tym instrumencie. Przedmiotem podziwu jest zwłaszcza jego inwencja rytmiczna i improwizacyjna. Od ponad trzydziestu lat tworzy on muzykę zarówno o charakterze czysto jazzowym, jak i będącą pod mniejszym lub większym wpływem popu, rapu i techno, w każdym z tych gatunków poruszając się z równą swobodą.

Maria de Montserrat Viviana Concepción Caballé i Folch , ur. 12 kwietnia 1933 w Barcelonie, zm. 6 października 2018 tamże) – hiszpańska śpiewaczka (sopran spinto), zwana „La Superba” ze względu na możliwości głosowe. Urodziła się 12 kwietnia 1933 w Barcelonie, jako Maria de Montserrat Viviana Concepción Caballé i Folch, córka Carlosa Caballé i Any z domu Folch. Jej rodzice byli Hiszpanami pochodzenia katalońskiego. W 1953 ukończyła konserwatorium muzyczne ze złotym medalem. Debiutowała w małej miejscowości Reus. Otrzymała propozycję śpiewania niewielkich ról w Gran Teatre del Liceu w Barcelonie, którą jednak odrzuciła. Po bezowocnych poszukiwaniach stałego angażu we Włoszech, pojawiła się w Bazylei, gdzie przyjęto ją jako śpiewaczkę bez etatu, gotową do nagłych zastępstw. Równocześnie mogła wykonywać role epizodyczne. W Bazylei zadebiutowała jako jedna z trzech dam w Czarodziejskim flecie W. Mozarta. Wielką szansę Caballé otrzymała jeszcze w tym samym roku, gdy w listopadzie 1956 r. przed premierą Cyganerii Giacoma Pucciniego zachorowała wykonawczyni partii Mimi, którą Caballé zastąpiła. Wydarzenie to jest przytaczane jako debiut sceniczny artystki. Prasa pisała o jej występie bardzo przychylnie, w teatrze otrzymała kolejne propozycje. Przełomowa dla jej kariery okazała się w 1957 r. Salome Richarda Straussa, w której miała być dublerką Inge Borkh, ta jednak zrezygnowała po 6 spektaklach. Caballé, za głosem prasy domagała się umożliwienia jej śpiewania swojej partii bez skrótów i uproszczeń, które kompozytor przewidział dla mniej utalentowanych śpiewaczek. W ciągu następnych lat zaśpiewała kilkadziesiąt pierwszoplanowych partii. Zaczęła śpiewać także na innych scenach europejskich, głównie w miastach niemieckich: Frankfurcie, Hanowerze i Bremie oraz w Barcelonie. W 1959 wystąpiła w Staatsoper w Wiedniu, a w 1960 po raz pierwszy stanęła na deskach mediolańskiej La Scali, gdzie zaśpiewała niewielką rolę jednej z dziewcząt-kwiatów w Parsifalu Richarda Wagnera. W 1963 odbyła udane tournée po krajach Ameryki Środkowej, a następnie w Hiszpanii. W tym czasie poznała tenora – Bernabé Martíego, z którym 14 sierpnia 1964 wzięła ślub w klasztorze Św. Marii de Montserrat. W 1964 zadebiutowała w Palacio de las Bellas Artes w Meksyku, śpiewając partię Manon w operze Jules’a Masseneta u boku Giuseppe Di Stefano. W 1965 wystąpiła na festiwalu w Glyndebourne jako Hrabina w Weselu Figara W.A. Mozarta, a w grudniu na scenie nowojorskiej Metropolitan Opera w partii Małgorzaty w operze Faust Charles’a Gounoda, rozpoczynając stałą współpracę z tą sceną. Odtąd występowała w najważniejszych teatrach operowych: m.in. w mediolańskiej La Scali (1969), w Staatsoper w Hamburgu (1971), londyńskim Covent Garden Theatre (1972) oraz wielu innych. Oprócz działalności scenicznej pojawiała się także w licznych salach koncertowych. Kilkakrotnie gościła także w Polsce. Największy rozgłos przyniosły jej realizacje oper bel canto – Belliniego, Donizettiego, Verdiego i Pucciniego. Łącznie miała w swoim repertuarze ponad sto partii operowych, liczne partie oratoryjne oraz utwory kameralne, w tym około 800 pieśni. Caballé wiele czasu poświęcała pomagając młodym śpiewakom w rozwoju artystycznym, m.in. wypromowała José Carrerasa, który potem przez wiele lat był jej partnerem scenicznym. Ostatnio promowała swoją córkę, Montserrat Martí. W 1994 została wyróżniona zaszczytną funkcją Ambasadora Dobrej Woli UNESCO. W ramach prac UNESCO założyła fundację pomagającą dzieciom – ofiarom wojen. Nagrała ponad trzydzieści kompletnych oper, a także ponad pięćdziesiąt recitali. Z Freddiem Mercurym nagrała album Barcelona, z którego tytułowa piosenka towarzyszyła sportowcom w Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1992 w Barcelonie. Śpiewała duety także z innymi słynnymi przedstawicielami muzyki pop i rock, takimi jak Johnny Hallyday, Gino Vannelli, Johnny Logan, Helmut Lotti i Bruce Dickinson. Dała wiele koncertów w Rosji, gdzie jako honoraria odbierała futra. W 2001 kilkakrotnie koncertowała w Niemczech, zaś w Barcelonie wystąpiła w operze Kleopatra Jules’a Masseneta – razem z córką, śpiewającą partię Oktawii. W 2003 na zakończenie kariery artystycznej dała szereg recitali w Niemczech. Zmarła 6 października 2018 po miesięcznym pobycie w szpitalu.