Bruno Maderna także Bruno Maderna Grossato (ur. 21 kwietnia 1920 w Wenecji, zm. 13 listopada 1973 w Darmstadt) – włoski kompozytor i dyrygent. W wieku czterech lat rozpoczął naukę gry na...
Bruno Maderna także Bruno Maderna Grossato (ur. 21 kwietnia 1920 w Wenecji, zm. 13 listopada 1973 w Darmstadt) – włoski kompozytor i dyrygent. W wieku czterech lat rozpoczął naukę gry na skrzypcach. Dziadek uznał go za geniusza. Jego naukę opłacała Madame de Polignac (francuska księżna i mecenas sztuki). W wieku ośmiu lat dyrygował orkiestrą Teatru La Scala w Mediolanie i Arena di Verona. Wówczas rozpoczęła się jego kariera cudownego dziecka znanego na całym świecie jako "Brunetto" (mały Bruno). Studiował w Mediolanie (1935), Wenecji (1939) i w Rzymie (1940). W czasie II wojny światowej uczestniczył w kampanii rosyjskiej, później wstąpił do partyzanckiego ruchu oporu. Przebywał także w obozie koncentracyjnym. Po wojnie wykładał kompozycję w Konserwatorium Weneckim (1947–1950). Studiował również muzykę dawną, zwłaszcza średniowieczną, co stało się inspiracją dla wielu jego wczesnych dzieł. W tych latach jego klasa była bardzo liczna, znajdował się w niej także Luigi Nono (będący w tym czasie studentem prawa). Maderna dyrygował na festiwalu "Musica Viva" w Monachium zaangażowany przez Karla Amadeusa Hartmanna; była to jego pierwsza profesjonalna dyrygentura. Podczas międzynarodowego Kursu Kompozytorskiego (Internationale Ferienkurse für Neue Musik) w Darmstadt w 1951 zorganizował zespół Internationales Kranichsteiner Kammer-Ensemble; tutaj spotkał wielu innych uznanych kompozytorów: Bouleza, Messiaena, Stockhausena, Cage’a, Pousseura i wielu wykonawców neue Musik, którzy stali się inspiracją do powstania nowych utworów (np. Musica su due dimensioni dla flecisty Severino Gazzelloniego). Maderna był eklektycznym twórcą, łączył wiele stylów muzycznych. Dyrygował dziełami Purcella Dydona i Eneasz, Wagnera Parsifal, wieloma utworami Debussy’ego i Ravela, symfoniami klasycznymi i romantycznymi; lubił także muzykę jazzową, co jest zauważalne w jego utworach (np. w operze Don Perlimplin). Razem z Luciano Berio założył Studio di Fonologia Musicale przy RAI (Radiotelevisione Italiana); w 1955 założyli także Incontri Musicali. W latach 1957–58 wykładał technikę dodekafoniczną w Konserwatorium Mediolańskim; w tym okresie wykładał też kompozycję podczas letnich kursów muzycznych w Dartington's Summer School of Music. W 1963 uzyskał niemieckie obywatelstwo. W latach 1967–1970 wykładał dyrygenturę w salzburskim Mozarteum oraz w Konserwatorium w Rotterdamie. W 1970 uzyskał także obywatelstwo miasta Darmstadt (lecz nigdy nie zrezygnował z włoskiego obywatelstwa na rzecz niemieckiego). W 1971 i 1972 był dyrektorem Berkshire Music center (Tanglewood MA, USA). W 1971 został dyrektorem mediolańskiej orkiestry RAI. Zmarł w 1973 w Darmstadt podczas prac nad Pelleasem i Melizandą Debussy’ego. W następnym roku Pierre Boulez napisał dla niego Rituel in Memoriam Bruno Maderna.
