Bezsenność 2024 | Szymon Komasa & Marcin Kozieł
2024-05-22
Szymon Komasa urodził się w Poznaniu. Naukę muzyki rozpoczął w wieku siedmiu lat od gry na wiolonczeli. Jest absolwentem Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi na...
Szymon Komasa urodził się w Poznaniu. Naukę muzyki rozpoczął w wieku siedmiu lat od gry na wiolonczeli. Jest absolwentem Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi na Wydziale Wokalno-Aktorskim. Ukończył podyplomowe studia śpiewu operowego w Guildhall School of Music and Drama w Londynie, a następnie kontynuował naukę śpiewu w prestiżowej Juilliard School of Music w Nowym Jorku w programie Artist Diploma of Opera Singing w klasie śpiewu Edith Wiens. Zadebiutował partią Schaunarda w La Bohème w Teatro Filharmonico/Arena di Verona we Włoszech (2009). Z recitalami pieśni wystąpił w Carnegie Hall w Nowym Jorku (2012) oraz Wigmore Hall w Londynie (2012). Śpiewa w wielu teatrach operowych w Polsce i za granicą. Oprócz klasycznych partii operowych (Mozart, Bellini, Donizetti, Verdi) artysta z wielkim sukcesem wykonuje partie w operach współczesnych kompozytorów, m.in.: Korine Fujiwara („The Flood”) czy Pawła Mykietyna („Czarodziejska góra”). Jest laureatem i zwycięzcą wielu międzynarodowych konkursów wokalnych-operowych. Poza śpiewaniem Szymon Komasa uwielbia kino oraz akrobatykę.
Marcin Kozieł mieszka i pracuje w stolicy Austrii. Współpracuje z Theater an der Wien oraz Wiener Kammeroper jako pianista koncertujący oraz korepetytor solistów. Od marca 2010 r. wykłada na Uniwersytecie Muzyki i Sztuk Scenicznych w Wiedniu. Akompaniował największym postaciom polskiej estrady i sceny operowej (takim jak A. Hiolski, I. Kłosińska, A. Lubańska, Ł. Prus, D. Błażejczyk, J. Połomski, A. Łastik, A. Fatyga, H. Bielicka) oraz wielu artystom zagranicznym. Towarzyszył śpiewakom podczas licznych konkursów wokalnych, zdobywając niejednokrotnie laury za najlepszy akompaniament. Był korepetytorem i kierownikiem muzycznym wielu produkcji operowych, takich jak: „Elektra” i „Ariadna na Naxos” R. Straussa, „Parsifal” oraz „Tristan i Izolda” R. Wagnera czy „Wilhelm Tell” G. Rossiniego.
Na koncercie usłyszymy m.in. utwory Jerzego Wasowskiego do słów Jeremiego Przybory, Władysława Szpilmana do słów Jana Brzechwa, Jana Galla do słów Adama Asnyka czy pieśni Zygmunta Krauzego.
Wilhelm Richard Wagner (ur. 22 maja 1813 w Lipsku, zm. 13 lutego 1883 w Wenecji) – niemiecki kompozytor, dyrygent i teoretyk muzyki okresu romantyzmu. Uznawany za jednego z najwybitniejszych...
Wilhelm Richard Wagner (ur. 22 maja 1813 w Lipsku, zm. 13 lutego 1883 w Wenecji) – niemiecki kompozytor, dyrygent i teoretyk muzyki okresu romantyzmu. Uznawany za jednego z najwybitniejszych twórców dramatu muzycznego. Był reformatorem muzyki operowej. Kontynuując artystyczne poszukiwania Glucka, tworzył dramaty muzyczne, z których najsłynniejsze to Lohengrin, Tristan i Izolda, misterium sceniczne Parsifal oraz tetralogia Pierścień Nibelunga. Wagner zasłynął też jako nowator w dziedzinie harmonii, wykorzystując maksymalnie możliwości tkwiące w systemie dur-moll, oraz w sztuce orkiestracji, m.in. konstruując i wykorzystując tubę wagnerowską. Richard Wagner do dziś wzbudza kontrowersje głównie ze względu na swoje szowinistyczne i antysemickie pisma polemiczne. Szczegółowo omawia tę kwestię jego prawnuk, bardzo krytycznie oceniający rolę dzieła i poglądów Wagnera w ukształtowaniu nazistowskiej ideologii. Jako muzykolog zwraca uwagę na to, że skoro pradziadek komponował utwory do własnych librett, traktując je jako posłannictwo dziejowe, to nie można abstrahować od jego ideologii, traktując te dzieła jakby były muzyką instrumentalną, bez tekstu. Wagner uznawany jest za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli niemieckiej muzyki XIX wieku oraz jednego z największych twórców w historii opery. Jego dzieła realizują koncepcję synkretycznego dzieła sztuki (Gesamtkunstwerk), w którym w całość sceniczną stapiają się stworzone przez jednego artystę muzyka, tekst i pomysły scenograficzne. Ze źródeł literackich wyprowadził Wagner sposób traktowania motywów (leitmotiv), przekształcanych w taki sposób, by stanowiły zasadnicze oparcie dla materiału melodycznego i rytmicznego całej opery. Pracując nad poszerzeniem możliwości brzmieniowych orkiestry, wprowadzał do obsady rzadko stosowane instrumenty (m.in. tzw. tuby wagnerowskie). Posługiwał się zarówno polifonią, jak i homofonią, zmierzał do wyciągnięcia ostatecznych konsekwencji z systemu dur-moll, rozbudowując chromatykę, stosując niespotykane współbrzmienia i połączenia akordowe (słynny akord tristanowski pojawiający się w Tristanie i Izoldzie).
