opera w czterech aktach libretto: Arrigo Boito na podstawie dramatu Williama Szekspira Bitewne zwycięstwa, miłość podwładnych, ukochana żona – los jest łaskawy dla Otella. Jednak...
opera w czterech aktach
libretto: Arrigo Boito na podstawie dramatu Williama Szekspira
Bitewne zwycięstwa, miłość podwładnych, ukochana żona – los jest łaskawy dla Otella. Jednak szczęśliwe chwile przemijają niepostrzeżenie, gdy umysłem bohatera zaczyna rządzić podejrzliwość, a sercem – zazdrość. Nękające Otella pytanie o wierność pięknej Desdemony spycha go w otchłań zwątpienia i prowadzi do zagłady.
Okrzyknięty arcydziełem opery tragicznej „Otello” potwierdził muzyczny geniusz Verdiego, który po sukcesie Aidy zamilkł na kilkanaście lat. I choć kompozytor nie próżnował, bo stworzył nową wersję „Don Carlosa”, wycyzelował „Simona Boccanegrę” i upamiętnił poruszającą „Messa da Requiem” swego młodego przyjaciela Alessandra Manzoniego, to publiczność domagała się kolejnych operowych hitów na miarę „Traviaty” czy „Rigoletta”. Znajomość z Arrigiem Boito, uzdolnionym poetą i kompozytorem, zaowocowała triumfalnym powrotem Verdiego na scenę. Zapewne młodzieńcza odwaga sprawiła, że Boito bez obaw podjął współpracę z kompozytorem i bez drżenia pióra przysposobił dramat Szekspira do wymogów operowego libretta, tworząc dzieło niemal idealne. Doskonałość tchnęła w nie muzyka Verdiego.
„Otello” w reżyserskiej interpretacji Davida Pountney’a i pod kierownictwem muzycznym Jacka Kaspszyka to jedno z największych wydarzeń sezonu 2023/2024. Utkana z podszeptów fałszywych sprzymierzeńców intryga zestawiona z pełną pasji muzyką wprowadzi nas w świat mrocznych tajemnic ludzkiego umysłu. Miłość, zazdrość, zbrodnia – temat tak samo nośny w czasach Szekspira, Verdiego i współczesnych.
P.S. A tych, co lubią tropić wątki polskie w operze, zachęcamy do sprawdzenia tożsamości matki utalentowanego librecisty „Otella”.
Dyrekcja Teatru zastrzega możliwość zmian w repertuarze, obsadach, terminach i formie wydarzenia.
Ze względów technicznych i scenograficznych widoczność napisów z tłumaczeniem z miejsc na II Balkonie może być ograniczona. Zachęcamy do zaznajomienia się z tekstem libretta, które można pobrać tutaj lub ze streszczeniem dostępnym u obsługi widowni.
Poznańska Wiosna Muzyczna 2024 | dzień 4
2024-05-26
26 maja 2024, godzina 12.00, Sala Kameralna AMATELIERŚledztwo w sprawie Tadeusza… Na marginesach Alegorii kwietnychTadeusza Szeligowskiego.Ewa Rzanna-Szczepaniak, Monika Kędziora –...
26 maja 2024, godzina 12.00, Sala Kameralna AM ATELIER Śledztwo w sprawie Tadeusza… Na marginesach Alegorii kwietnych Tadeusza Szeligowskiego. Ewa Rzanna-Szczepaniak, Monika Kędziora – słowo o wydaniu krytycznym nut utworu Julia Gołębiowska – słowo o muzyce
Tadeusz Szeligowski, Kwiatek czerwony ze zbioru Alegorie kwietne na głos z fortepianem (1934) Agnieszka Lisiak – sopran Kinga Książczyk – fortepian
Półrecital – Nagroda dla zwycięzcy III grupy XIII Ogólnopolskiego Konkursu Pianistycznego im. Tadeusza Szeligowskiego Aleksandra Ziora – fortepian Johann Sebastian Bach, Preludium i fuga H-dur BWV 893 Tadeusz Szeligowski, Etiuda na podwójne dźwięki nr 2 Fryderyk Chopin, Ballada As-dur op. 47 Jenő Takacs, Toccata op. 54 nr 1
26 maja 2024, godzina 19.00, Aula Stuligrosza AM Sepia Ensemble Paulina Graś-Łukaszewska – flet Paulina Kończal – obój Szymon Jóźwiak – klarnet Wojciech Jeliński – puzon Tomasz Sośniak – fortepian Aleksandra Dzwonkowska-Wawrzyniak – perkusja Olga Winkowska – skrzypce Ostap Mańko – skrzypce Kamil Babka – altówka Anna Szmatoła – wiolonczela Damian Sobkowiak – kontrabas Michał Janocha – dyrygent
Reinhard Karger – lost and found, prawykonanie [40′] Lars Carlsson – The Other Wave, prawykonanie [10′]
Miles Dewey Davis III (ur. 26 maja 1926 w Alton, zm. 28 września 1991 w Santa Monica) – amerykański trębacz, lider grup jazzowych i kompozytor, uznawany za jednego z najbardziej znaczących i...
Miles Dewey Davis III (ur. 26 maja 1926 w Alton, zm. 28 września 1991 w Santa Monica) – amerykański trębacz, lider grup jazzowych i kompozytor, uznawany za jednego z najbardziej znaczących i innowacyjnych muzyków XX wieku. Słynął z ospałego, melodycznego stylu i lakonicznej, czasem konfrontacyjnej osobowości. Był symbolem potencjału komercyjnego muzyki jazzowej. Stał na czele niemal każdego istotnego etapu rozwoju jazzu od czasów II wojny światowej po lata 90. Pojawił się na wielu spośród ważnych nagrań bebopowych, był prekursorem jazz-rocka i nagrał pierwszy cool jazzowy album. Był jedną z osób odpowiedzialnych za rozwój jazzu modalnego, a jazz fusion powstało w wyniku jego współpracy z innymi muzykami w późnych latach 60. i wczesnych 70. Free jazz był jedynym powojennym stylem, na który Davis nie miał znaczącego wpływu, jednakże był później uprawiany przez niektórych muzyków występujących w zespołach Davisa. Nagrania, razem z dorobkiem koncertowym jego licznych grup, odegrały kluczową rolę w procesie akceptacji jazzu jako gatunku muzycznego o trwałej wartości. Davis był jednym z późnych przedstawicieli linii trębaczy jazzowych, którą rozpoczął Buddy Bolden i która objęła Joego „Kinga” Olivera, Louisa Armstronga, Roya Eldridge’a i Dizzy’ego Gillespie. Był porównywany do Duke’a Ellingtona jako innowatora muzycznego; obaj byli zręcznymi graczami na swoich instrumentach, ale nie uważano ich za technicznych wirtuozów. Najsilniejszą stroną Ellingtona były komponowanie i przewodzenie dużym zespołom muzycznym, z kolei Davis miał talent do organizowania utalentowanych muzyków w małe grupy i tworzenia przestrzeni, w której mogli się oni rozwinąć. Wielu znanych jazzmanów grało w jednej z grup Davisa. W 1984 Davis otrzymał NEA Jazz Masters Award. 13 marca 2006 został pośmiertnie wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame. Znalazł się także w St. Louis Walk of Fame (Alei Sław St. Louis) i w Big Band and Jazz Hall of Fame (Panteonie Big Bandu i Jazzu). W październiku 2015 miała miejsce premiera biograficznego filmu Miles Davis i ja (Miles Ahead) w reżyserii Dona Cheadle’a, który odegrał również rolę muzyka.
