KALENDARIUM LIPIEC

Stephan Krehl (ur. 5 lipca 1864 w Lipsku, zm. 9 kwietnia 1924 tamże) – niemiecki kompozytor, pedagog i teoretyk muzyki. Studiował w konserwatorium w Dreźnie oraz w Lipsku pod kierunkiem Salomona Jadassohna. W latach 1889–1902 był wykładowcą w konserwatorium w Karlsruhe. Od 1902 do swojej śmierci był związany z lipskim konserwatorium, gdzie wykładał kompozycję i teorię muzyki, a w latach 1921–1924 pełnił funkcję rektora tej uczelni. Jego uczniami byli m.in.: Rudolf Wagner-Régeny, Michał Julian Piotrowski, Tadeusz Sygietyński, Franciszek Brzeziński, Henryk Adamus, Walerian Bierdiajew, Anna Maria Klechniowska. Jego twórczość kompozytorska obejmuje utwory orkiestrowe (w tym koncert wiolonczelowy), kameralne, pieśni oraz utwory na instrumenty solowe[3]. Jest też autorem kilku publikacji z zakresu teorii muzyki, m.in. Musikalische Formenlehre (1905), Allgemeine Musiklehre (1904), Kontrapunkt (1912), Harmonielehre (1921).

Wanda Landowska (ur. 5 lipca 1879 w Warszawie, zm. 16 sierpnia 1959 w Lakeville) – polska klawesynistka, pianistka, kompozytorka, jedna z najsłynniejszych klawesynistek świata. Lekcje gry na fortepianie pobierała od czwartego roku życia. Studiowała u Aleksandra Michałowskiego w konserwatorium w Warszawie, które ukończyła w 1891. W latach 1893–1897 w Berlinie studiowała kompozycję u Henryka Urbana – nauczyciela m.in. Ignacego Paderewskiego. Jej kompozycje są dziś zapomniane, ale w początkach XX wieku budziły pewne zainteresowanie. Tym bardziej, że Landowska – jako pierwsza wśród polskich kompozytorek – pisała w stylu nowoczesnym, a nie neoromantycznym, szczególnie popularnym w środowisku wielu amatorów i komponujących pań. W Paryżu podjęła się trudnego zadania „odrodzenia” muzyki renesansowej i barokowej, skupiając się na grze na klawesynie, niemal całkowicie wówczas zapomnianym. Grała na współczesnym instrumencie zbudowanym, częściowo na podstawie modeli zachowanych w muzeach, w 1912 przez firmę Pleyel. W 1913 została zaangażowana do berlińskiej szkoły Hochschule für Musik, gdzie otworzyła pierwszą na świecie klasę gry na klawesynie. Koncertowała często w Ameryce i Europie. W lipcu 1927 we Francji, w Saint-Leu-la-Forêt założyła L’Ecole de Musique Ancienne (szkołę muzyki dawnej). W 1939 wraz z Denise Restout uciekły na południe Francji, pozostawiając w Paryżu kolekcję instrumentów muzycznych i muzykaliów, które we wrześniu 1940 zostały w 54 skrzyniach wywiezione przez Niemców do Berlina. W roku 1941 przedostały się do USA. Tam Landowska koncertowała, dawała lekcje i kontynuowała pracę nad nagraniami. Na fortepianie nagrywała dzieła Mozarta i Haydna, na klawesynie Bacha. Zmarła 16 sierpnia 1959 roku w Lakeville w Connecticut, USA. Wanda Landowska wychowała wielu interpretatorów dzieł dawnych mistrzów, do najwybitniejszych należeli: José Iturbi, Clifford Curzon, Ralph Kirkpatrick, Ruggiero Gerlin, Margerita Trombini-Kazuro, Janina Wysocka-Ochlewska, Emma Altberg, Kazimierz Flatau, Alexis Weissenberg i Rafael Puyana. Była autorką książek poświęconych muzyce dawnej oraz problemom jej wykonawstwa.