Emil Szymon Młynarski herbu Belina (ur. 18 lipca 1870 w Kibartach, zm. 5 kwietnia 1935 w Warszawie) – polski dyrygent, skrzypek, kompozytor, współzałożyciel i dyrektor Filharmonii...
Emil Szymon Młynarski herbu Belina (ur. 18 lipca 1870 w Kibartach, zm. 5 kwietnia 1935 w Warszawie) – polski dyrygent, skrzypek, kompozytor, współzałożyciel i dyrektor Filharmonii Warszawskiej w latach 1901–1905. W wieku 10 lat rozpoczął naukę gry na skrzypcach u Leopolda Auera w Konserwatorium Cesarskiego Towarzystwa Muzycznego w Petersburgu. Ponadto uczył się kompozycji pod kierunkiem Anatolija Ladowa oraz instrumentacji u Nikołaja Rimskiego-Korsakowa. W 1890 roku rozpoczął karierę solisty, występując m.in. w Petersburgu, Mińsku, Grodnie, Kownie, Wilnie, Kijowie, Odessie, Warszawie, a także w Berlinie, Lipsku, Magdeburgu, Hanowerze, Mannheimie, Augsburgu i Londynie. W roku 1893 został pedagogiem w szkole Cesarskiego Towarzystwa Muzycznego w Odessie (do jego uczniów należał Paweł Kochański), a w 1897 przeniósł się do Warszawy. W 1898 roku otrzymał nagrodę na Konkursie Kompozytorskim im. Ignacego Jana Paderewskiego w Lipsku za Koncert skrzypcowy d-moll op. 11. W zastępstwie Cesare Trombiniego dyrygował spektakl „Carmen” w warszawskim Teatrze Wielkim. Od tego czasu związał się z warszawską sceną operową. W roku 1900 został powołany na stanowisko dyrektora Filharmonii Warszawskiej oraz jej pierwszego dyrygenta, a w latach 1904–1907 sprawował funkcję dyrektora Instytutu Muzycznego w Warszawie. Odbył wiele podróży koncertowych, szczególnie do Wielkiej Brytanii. W roku 1916 przeniósł się do Moskwy, gdzie prowadził orkiestrę Teatru Wielkiego, a w 1918 powrócił do Warszawy i wznowił współpracę z Filharmonią. W 1919 roku został mianowany dyrektorem Konserwatorium Warszawskiego, a w latach 1919–1929 był dyrektorem Opery Warszawskiej. 2 maja 1923 roku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W roku 1929 zamieszkał w Filadelfii, gdzie objął stanowisko dziekana Wydziału Orkiestrowego i Operowego Curtis Institute of Music i dyrekcję Opery Filadelfijskiej, a w 1931 powrócił do Warszawy. Mimo pogarszającego się stanu zdrowia, w sezonie 1932/1933 był dyrektorem Opery Warszawskiej. W 1934 roku został wybrany prezesem Stowarzyszenia Kompozytorów Polskich.
Lidia Grychtołówna
1928-07-18
Lidia Grychtołówna (ur. 18 lipca 1928 w Rybniku) – polska pianistka i pedagog. Dzieciństwo spędziła na Śląsku. Jej rodzina ze strony matki pochodziła ze Lwowa. Matka grała dobrze...
Lidia Grychtołówna (ur. 18 lipca 1928 w Rybniku) – polska pianistka i pedagog. Dzieciństwo spędziła na Śląsku. Jej rodzina ze strony matki pochodziła ze Lwowa. Matka grała dobrze na fortepianie. Ojciec, Karol Grychtoł, pracował w rybnickim starostwie. Od 6 roku życia uczyła się gry na fortepianie u Wandy Chmielowskiej. Jeździła do niej z rodzicami na lekcje dwa razy w tygodniu z Rybnika do Katowic[1]. W latach 1941–1944 uczyła się prywatnie u Karola Szafranka. W latach 1945–1951 studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach pod kierunkiem Wandy Chmielowskiej. Po ukończeniu studiów z najwyższym wyróżnieniem kontynuowała naukę u prof. Zbigniewa Drzewieckiego, a w latach 1957–1959 brała udział w kursach pod kierownictwem Artura Benedettiego Michelangeliego. Jest laureatką VII miejsca na V Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie w 1955. W 1956 zdobyła III nagrodę na Międzynarodowym konkursie Pianistycznym im. Roberta Schumanna w Berlinie. W latach 1958 i 1959 otrzymała nagrody pozaregulaminowe na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Ferruccio Busoniego w Bolzano i konkursie w Rio de Janeiro. Koncertowała w całej Europie, Ameryce Południowej, Australii, Stanach Zjednoczonych, Meksyku, na Kubie, w Japonii, Chinach i Tajlandii. Ma bardzo szeroki repertuar sięgający od Bacha, przez Mozarta, Beethovena, Chopina, Schumanna, aż po klasyków XX wieku. Dokonała wielu nagrań płytowych, telewizyjnych i radiowych. Brała udział w międzynarodowych festiwalach muzycznych w Bergen, Atenach, Taorminie, Warszawie, Adelajdzie, Perth, Berlinie oraz Dubrowniku. Prof. Lidia Grychtołówna zasiadała wielokrotnie w jury Konkursów Chopinowskich, a także innych międzynarodowych konkursów. Od 1986 do 2007 roku prowadziła działalność pedagogiczną na Uniwersytecie Johannesa Gutenberga w Moguncji. Była żoną muzykologa Janusza Ekierta.
Abel Korzeniowski, właściwie Adam Korzeniowski (ur. 18 lipca 1972 w Krakowie) – polski muzyk, kompozytor filmowy i teatralny. Absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie wiolonczeli oraz...
Abel Korzeniowski, właściwie Adam Korzeniowski (ur. 18 lipca 1972 w Krakowie) – polski muzyk, kompozytor filmowy i teatralny. Absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie wiolonczeli oraz studiów kompozytorskich pod kierunkiem Krzysztofa Pendereckiego. W latach 1999–2001 był tam asystentem na Wydziale Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki. Uznanie zdobył jako autor oprawy muzycznej do spektakli teatralnych (Nagroda Ludwika w 2002) i muzyki filmowej, m.in. do filmów Duże zwierzę (2000), Anioł w Krakowie (2002), Pogoda na jutro (2003), Samotny mężczyzna (2009). W 2004 roku skomponował muzykę do projekcji niemego filmu Metropolis podczas festiwalu filmowego „Era Nowe Horyzonty”. W roku 2010 został nominowany do Złotych Globów za muzykę do filmu Samotny mężczyzna, a w 2012 roku został nominowany do tej samej nagrody za muzykę do filmu W.E.. W 2015 roku otrzymał dwie nominacje do Nagrody Emmy za muzykę do serialu Penny Dreadful.
