KALENDARIUM SIERPIEŃ

Helmut Walcha (27 października 1907 – 11 sierpnia 1991) – niemiecki organista, klawesynista, wykładowca i kompozytor. Nagrał komplet dzieł organowych Bacha. Urodził się w Lipsku 27 października 1907 roku. W wieku lat 15 zdał egzamin wstępny do Konserwatorium w Lipsku i został tam najmłodszym uczniem Günthera Ramina – (organisty kościoła św. Tomasza w Lipsku – świątyni, z którą związany był Jan Sebastian Bach) na kierunku: organy. W 1926 (w wieku 19 lat) w wyniku powikłań po szczepieniu przeciw ospie stracił wzrok. Mimo to kontynuował studia. Stał się wybitnym i uznanym interpretatorem dzieł organowych i klawesynowych Jana Sebastiana Bacha. Od 1926 do 1929 roku zastępował Ramina w kościele św. Tomasza w Lipsku. Od roku 1929 dawał regularne koncerty organowe w Kościele Pokoju we Frankfurcie nad Menem, od 1933 był wykładowcą w tamtejszym konserwatorium. W tym samym roku poślubił Urszulę Koch. W 1939 roku otrzymał tytuł profesora organów w tamtejszej Akademii Muzycznej. W 1946 roku objął stanowisko organisty Dreikönigskirche w tym mieście i pracował w nim do 1981 roku. Prowadził ożywioną działalność koncertową. Pierwsze nagrania płytowe zostały wydane w roku 1947. Od 1956 do 1971 nagrał wszystkie organowe dzieła Jana Sebastiana Bacha, co było praca tytaniczną, zważywszy na to, że cały repertuar musiał grać wyłącznie z pamięci. Dokonał tego dzięki pomocy matki a później żony, które dyktowały mu po kolei do zapamiętania poszczególne głosy polifonicznych dzieł Bacha. Walcha w 15 lat zapamiętał cały dorobek organowy Bacha. Był także wybitnym znawcą i wykonawcą muzyki organowej innych kompozytorów niemieckiego Baroku. Ostatni koncert publiczny dał w roku 1981. Zmarł 11 sierpnia 1991 roku. W 1967 został uhonorowany Krzyżem Zasługi I Klasy Republiki Federalnej Niemiec, w 1987 Wielkim Krzyżem Zasługi z Gwiazdą. Walcha został pochowany w honorowym miejscu cmentarza miejskiego we Frankrurcie (na południowym cmentarzu w Sachsenhausen). Jego imieniem nazwano małą uliczkę w dzielnicy Gallus.

Ginette Neveu (ur. 11 sierpnia 1919 w Paryżu, zm. 28 października 1949 w San Miguel na Azorach) – francuska skrzypaczka. Ginette Neveu urodziła się w rodzinie o muzycznych tradycjach. Jej matka była siostrzenicą kompozytora Charles’a-Marie Widora (1844–1937), a brat pianistą. Jako cudowne dziecko pobierała lekcje skrzypiec u matki, a mając 7 lat zadebiutowała w 1926, grając w Paryżu z Colonne Orchestra. Rodzice zdecydowali wysłać ją na studia do Line Talluel, a następnie do Paryskiego Konserwatorium do Jules’a Boucherita. Pracując pod kierunkiem George’a Enescu, Nadii Boulanger i Carla Flescha zakończyła studia. W wieku 15 lat wzięła udział i zwyciężyła w I Międzynarodowym Konkursie im. H. Wieniawskiego w Warszawie (1935), wyprzedzając Dawida Ojstracha, który zajął drugie miejsce. Ten sukces przyniósł jej dwuletni kontrakt koncertowy po największych salach koncertowych Niemiec, Polski, ZSRR, USA i Kanady. Jej karierę przerwał na krótko wybuch II wojny światowej, jednak już w 1945 w Londynie. Odbyła dwa długie tournée po powojennej Europie wraz z akompaniującym jej bratem Jean-Paulem, zagrała koncerty na Międzynarodowym Wiosennym Festiwalu Muzycznym w Pradze. Grała w Australii i odbyła tournée po Ameryce Północnej. Powróciła także na scenę koncertową Stanów Zjednoczonych. Jej grę charakteryzowała energia, siła i moc oraz nieskazitelna intonacja, jest uznawana za jedną z najwybitniejszych wiolinistek, pomimo że jej kariera zakończyła się w bardzo młodym wieku. Ostatni koncert dała 20 października 1949, tydzień później, 28 października, ona i jej brat zginęli na pokładzie samolotu Air France, który rozbił się o górę podczas nieudanego lądowania na Azorach.

fot. discogs.com