KALENDARIUM SIERPIEŃ

Wanda Landowska (ur. 5 lipca 1879 w Warszawie, zm. 16 sierpnia 1959 w Lakeville) – polska klawesynistka, pianistka, kompozytorka, jedna z najsłynniejszych klawesynistek świata. Lekcje gry na fortepianie pobierała od czwartego roku życia. Studiowała u Aleksandra Michałowskiego w konserwatorium w Warszawie, które ukończyła w 1891. W latach 1893–1897 w Berlinie studiowała kompozycję u Henryka Urbana – nauczyciela m.in. Ignacego Paderewskiego. Jej kompozycje są dziś zapomniane, ale w początkach XX wieku budziły pewne zainteresowanie. Tym bardziej, że Landowska – jako pierwsza wśród polskich kompozytorek – pisała w stylu nowoczesnym, a nie neoromantycznym, szczególnie popularnym w środowisku wielu amatorów i komponujących pań. W Paryżu podjęła się trudnego zadania „odrodzenia” muzyki renesansowej i barokowej, skupiając się na grze na klawesynie, niemal całkowicie wówczas zapomnianym. Grała na współczesnym instrumencie zbudowanym, częściowo na podstawie modeli zachowanych w muzeach, w 1912 przez firmę Pleyel. W 1913 została zaangażowana do berlińskiej szkoły Hochschule für Musik, gdzie otworzyła pierwszą na świecie klasę gry na klawesynie. Koncertowała często w Ameryce i Europie. W lipcu 1927 we Francji, w Saint-Leu-la-Forêt założyła L’Ecole de Musique Ancienne (szkołę muzyki dawnej). W 1939 wraz z Denise Restout uciekły na południe Francji, pozostawiając w Paryżu kolekcję instrumentów muzycznych i muzykaliów, które we wrześniu 1940 zostały w 54 skrzyniach wywiezione przez Niemców do Berlina. W roku 1941 przedostały się do USA. Tam Landowska koncertowała, dawała lekcje i kontynuowała pracę nad nagraniami. Na fortepianie nagrywała dzieła Mozarta i Haydna, na klawesynie Bacha. Zmarła 16 sierpnia 1959 roku w Lakeville w Connecticut, USA. Wanda Landowska wychowała wielu interpretatorów dzieł dawnych mistrzów, do najwybitniejszych należeli: José Iturbi, Clifford Curzon, Ralph Kirkpatrick, Ruggiero Gerlin, Margerita Trombini-Kazuro, Janina Wysocka-Ochlewska, Emma Altberg, Kazimierz Flatau, Alexis Weissenberg i Rafael Puyana. Była autorką książek poświęconych muzyce dawnej oraz problemom jej wykonawstwa.

Roman Padlewski ps. Skorupka, Kasztan (ur. 7 października 1915 w Moskwie, zm. 16 sierpnia 1944 w Warszawie) – polski kompozytor, pianista, muzykolog, skrzypek, dyrygent, krytyk muzyczny, podporucznik Wojska Polskiego i powstaniec warszawski. Był synem pianistki Nadziei Beresteniew-Padlewskiej i profesora Leona Juliana Padlewskiego. Uczył się w Poznaniu, w klasie skrzypiec u Zdzisława Jahnke i kompozycji u Tadeusza Szeligowskiego i Wiechowicza. Następnie studiował muzykologię na Uniwersytecie. Absolwent Wołyńskiej Szkoły Artylerii 1937 r. w stopniu podchorążego. Walczył w wojnie obronnej 1939, także w obronie Warszawy. Podczas okupacji działał w Tajnym Związku Muzyków. Uczestniczył w powstaniu warszawskim jako żołnierz Brygady Dywersyjnej „Broda 53" (Zgrupowanie „Radosław”) pod pseudonimami „Skorupka” i „Kasztan”. Zmarł w szpitalu powstańczym 16 sierpnia na Starym Mieście po tym, jak 14 sierpnia na Muranowie, próbując zneutralizować goliata, został ciężko ranny. Odznaczony Krzyżem Walecznych i Orderem Virtuti Militari. Część jego kompozycji uległa zniszczeniu podczas działań wojennych. W 1995 powstał film biograficzny o Romanie Padlewskim.