KALENDARIUM CZERWIEC

Igor Fiodorowicz Strawinski (ur. 17 czerwca 1882 w Oranienbaumie, zm. 6 kwietnia 1971 w Nowym Jorku) – rosyjski kompozytor, pianista i dyrygent. Jeden z najwybitniejszych kompozytorów i symfoników XX wieku. Strawinski, uważany, za jednego z najbardziej wpływowych kompozytorów XX wieku, skomponował ponad setkę utworów. Ewolucję jego muzyki zazwyczaj przedstawia się jako następstwo trzech faz: rosyjskiej (od ok. 1910), neoklasycznej (od „Pulcinelli” do opery „Żywot rozpustnika”), dodekafonicznej (ostatnie dwie dekady życia). Święto wiosny wykonane w 1913 roku w Paryżu stało się przyczyną jednego z największych skandali w historii życia muzycznego. W tych baletach Strawiński wykorzystuje oryginalne melodie ludowe łącząc je z nowoczesną harmonią i specyficzną dla niego budowie montażowej (operowanie strukturami formalnymi, które są powtarzane lub modyfikowane), bardzo wyraźnie zarysowanej. O ile publiczność najchętniej słuchała jego utworów „rosyjskich”, to kompozytorzy najsilniej ulegali jego neoklasycyzmowi. Często komponował na zespoły o nietypowej obsadzie. W wielu utworach ograniczał rolę instrumentów smyczkowych, za to pierwszoplanową rolę dawał instrumentom dętym (przykład skrajny: Symfonie instrumentów dętych przeznaczone na same instrumenty dęte). Skomponował wiele utworów religijnych (najbardziej znany – Symfonia psalmów), zwłaszcza w ostatnich latach życia (np. Canticum sacrum, Treny, Introitus i Requiem Canticles). W wielu utworach Strawinski nawiązywał do muzyki dawnych epok, a nawet do innych kompozytorów. Np. do Piotra Czajkowskiego w balecie Pocałunek wieszczki, do oratoriów Händla w Królu Edypie, do Koncertów brandenburskich J.S. Bacha w Concerto in Es: „Dumbarton Oaks”.

Romuald Twardowski (ur. 17 czerwca 1930 w Wilnie) – polski kompozytor i pedagog. Uczył się gry na skrzypcach, fortepianie i organach. W latach 1946–1950 był organistą w kościołach wileńskich: bonifratrów, misjonarzy i Św. Jana. Następnie po ukończeniu średniej szkoły muzycznej studiował w latach 1952–1957 kompozycję u Povilasa Tamuliūnasa i Juliusa Juzeliūnasa w Państwowym Konserwatorium Litewskim w Wilnie. Należał do pierwszych członków powstałego w 1955 polskiego zespołu folklorystycznego „Wilia”. W grudniu 1957 repatriował się do Polski. Kontynuował studia kompozytorskie na PWSM w Warszawie pod kierunkiem Bolesława Woytowicza. W 1963, w ramach stypendium Związku Kompozytorów Polskich wyjechał do Paryża na studia uzupełniające u Nadii Boulanger. Od 1972 był wykładowcą kompozycji i instrumentacji w Akademii Muzycznej w Warszawie. Jest prezesem Fundacji „Muzyka Cerkiewna” – organizatora Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Cerkiewnej "Hajnówka" w Białymstoku, któremu jury przewodniczy od 1983. Odznaczony został m.in. Krzyżem Kawalerskim (1974), Oficerskim (1985) i Komandorskim (2020) Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2010). Płyty, na których nagrano jego kompozycje były kilkukrotnie nominowane do Nagrody Muzycznej Fryderyk w kategoriach: Album Roku Muzyka Orkiestrowa (2002), Album Roku Najwybitniejsze Nagranie Muzyki Polskiej (2004), Album Roku Muzyka Współczesna (2004, 2005, 2019) i Album Roku Muzyka Chóralna (2020). Jego imię noszą: Państwowa Szkoła Muzyczna I Stopnia w Puławach oraz Miejska Szkoła Muzyczna I stopnia w Gostyninie.

Charles-François Gounod (ur. 17 czerwca 1818 w Paryżu, zm. 18 października 1893 w Saint-Cloud) – francuski kompozytor operowy. Urodził się w Paryżu, gdzie ukończył konserwatorium. Za pracę dyplomową był odznaczony Prix de Rome. Gounod dodał głos solowy i słowa do Preludium C-dur z pierwszego tomu Das Wohltemperierte Klavier Johanna Sebastiana Bacha. W ten sposób powstało słynne Ave Maria. Ulubionym instrumentem muzycznym Gounoda była harfa. Ten instrument przeważał w takich dziełach jak: Messe sollenelle de sanctae Cecilie (z motywem CREDO), Laudate Dominum.