„Manon Lescaut” to opowieść rozpięta pomiędzy nadmiarem a brakiem. Nad librettem opery pracowało aż siedem osób: Ruggero Leoncavallo, Marco Praga, Giuseppe Giacosa, Domenico...
„Manon Lescaut” to opowieść rozpięta pomiędzy nadmiarem a brakiem. Nad librettem opery pracowało aż siedem osób: Ruggero Leoncavallo, Marco Praga, Giuseppe Giacosa, Domenico Oliva, Luigi Illica, a także sam kompozytor – Giacomo Puccini oraz jego wydawca, Giulio Ricordi. Przypadek był na tyle skomplikowany, że zdecydowano się nie umieszczać żadnego nazwiska na stronie tytułowej partytury. Siódemka może i jest szczęśliwą liczbą, ale szczęścia tytułowej bohaterce nie przyniosła, a jedynie podkreśliła jeszcze bardziej jej złożony i niełatwy charakter.
Piękna Manon waha się pomiędzy posiadaniem a brakiem. Między miłością a umiłowaniem luksusu. Co posiada, to zaraz traci. Opływając w dobra, dusi się dostatkiem i tęskni za ubogim kochankiem. Gdy ma z nim odejść, nie potrafi rozstać się z klejnotami. To pożądanie prowadzi ją z luksusu do miejsca, w którym nie ma nic – na pustynię, gdzie umiera z pragnienia. Nie ma wody, ale jest miłość – jedni powiedzieliby – nic, inni – wszystko.
P.S. Dobra rada… Puccini porusza najbardziej zatwardziałe serca – paczka chusteczek wskazana.
Antoni Henryk Radziwiłł herbu Trąby (ur. 13 czerwca 1775 w Wilnie, zm. 7 kwietnia 1833 w Berlinie) – polski książę, polityk, kompozytor, książę-namiestnik (niem. Statthalter) Wielkiego...
Antoni Henryk Radziwiłł herbu Trąby (ur. 13 czerwca 1775 w Wilnie, zm. 7 kwietnia 1833 w Berlinie) – polski książę, polityk, kompozytor, książę-namiestnik (niem. Statthalter) Wielkiego Księstwa Poznańskiego, I ordynat na Przygodzicach, XII ordynat na Nieświeżu. Najwybitniejszy w XIX. w. przedstawiciel orientacji polsko-pruskiej. Bezpodstawnie tytułował się także hrabią szydłowieckim. Pruski generał-lejtnant. Radziwiłł był uzdolnionym kompozytorem, wiolonczelistą, gitarzystą i śpiewakiem. Jego berliński pałac (od 1875 roku siedziba Kancelarii Rzeszy, gdzie rezydowali m.in. Bismarck i Hitler) pełnił funkcję ośrodka życia muzycznego, literackiego i teatralnego; do grona przyjaciół księcia należeli Johann Wolfgang von Goethe i Ludwig van Beethoven, który zadedykował mu uwerturę Zur Namensfeier (opus 115). W swoim pałacyku myśliwskim w Antoninie, w pobliżu Ostrowa Wielkopolskiego (którego był właścicielem), gościł dwukrotnie (1827 oraz 1829) Fryderyka Chopina, który napisał dla niego Trio g-moll na fortepian, skrzypce i wiolonczelę (opus 8); Chopin dał również 2 X 1828 koncert w poznańskiej siedzibie namiestnika. Pierwszy swój utwór zadedykował mu również Feliks Mendelssohn (Radziwiłł bywał częstym gościem w domu jego rodziców). Miejsce w historii muzyki zapewniło mu autorstwo pierwszej muzyki skomponowanej do Fausta (1808-1832, wystawiona w pełnej wersji w 1835 roku) J.W. Goethego napisanej w latach 1808–1831 w pałacu Ciszyca w Kowarach, a wystawionej po jego śmierci w 1835 w Berlinie, którą podziwiał nawet sam Chopin. Skomponował również wiele pieśni. Był również rysownikiem i rytownikiem, pozostawił też nieliczne akwaforty: głównie portrety osób z najbliższego, arystokratycznego otoczenia. Sam książę Antoni wraz z żoną spoczywa w krypcie rodowej w kościele pw. M.B. Ostrobramskiej w Antoninie.
Kiejstut Bacewicz
1904-06-13
Kiejstut Bacewicz (ur. 13 czerwca 1904 w Łodzi, zm. 27 sierpnia 1993 w Zgierzu) – polski pianista kameralista, pedagog, kompozytor i organizator życia muzycznego. Brat Grażyny Bacewicz i...
Kiejstut Bacewicz (ur. 13 czerwca 1904 w Łodzi, zm. 27 sierpnia 1993 w Zgierzu) – polski pianista kameralista, pedagog, kompozytor i organizator życia muzycznego. Brat Grażyny Bacewicz i litewskiego muzyka Vytautasa Bacevičiusa. W latach 1957–1969 rektor Akademii Muzycznej w Łodzi; twórca pierwszej polskiej katedry kameralistyki. Od 1974 na emeryturze. W roku 1993 otrzymał tytuł doktora honoris causa tej uczelni. W 1958 laureat Nagrody Miasta Łodzi[1]. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, odznaką tytułu honorowego Zasłużony Nauczyciel PRL, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i in. Pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Komunalnym na Dołach w Łodzi (kwatera XI, rząd 43, grób 6).
