KALENDARIUM CZERWIEC

Georg Philipp Telemann (24 marca 1681 w Magdeburgu, zm. 25 czerwca 1767 w Hamburgu) – niemiecki kompozytor okresu baroku. Georg Philipp Telemann urodził się 14 marca 1681 według obowiązującego wówczas w Magdeburgu kalendarza juliańskiego (kalendarz gregoriański został tam przyjęty dopiero w roku 1700). W 1685 zmarł jego ojciec. Muzyką zaczął się interesować w wieku 10 lat, a w wieku 12 lat napisał pierwszą operę. Jednak jego talent nie był akceptowany przez rodzinę, która chciała, by zdobył bardziej lukratywny zawód. Jego matka skonfiskowała mu wszystkie instrumenty i w 1693 wysłała do szkoły w Zellerfeld, gdzie uczył się do 1698. Superintendent tej szkoły zaakceptował talent muzyczny swego ucznia i Telemann nadal komponował muzykę i na własną rękę rozszerzał swe umiejętności muzyczne. W czasie, gdy kontynuował naukę w Gymnasium Andreanum w Hildesheim, był już multiinstrumentalistą, który niemal wyłącznie sam nauczył się gry na flecie prostym i flecie poprzecznym, szałamai, oboju, puzonie, organach i klawesynie, skrzypcach, violi da gamba i kontrabasie. Od 1701 studiował prawo na uniwersytecie w Lipsku. W mieście tym pracował też jako organista. Po studiach przebywał w różnych miastach w Niemczech, a także w Żarach na Łużycach, gdzie miał okazję poznać muzykę ludową. W 1702 został dyrektorem muzycznym opery w Lipsku. W 1704 objął stanowisko organisty przy Nowym Kościele (obecnie kościół św. Mateusza) w Lipsku, gdzie założył Collegium Musicum dla młodzieży studenckiej. W 1705 został kapelmistrzem hrabiów Promnitz. Podczas pobytu w Żarach oraz w Pszczynie i Krakowie Telemann poznał polską muzykę ludową, która stała się inspiracją jego wielu awangardowych kompozycji instrumentalnych. Od 1708 był kapelmistrzem na dworze w Eisenach (gdzie zaprzyjaźnił się z Johannem Bernhardem Bachem i z działającym w niedalekim Weimarze Johannem Sebastianem Bachem), od 1712 we Frankfurcie n. Menem; od 1721 był kantorem i dyrygentem muzyki kościelnej w Hamburgu.

Gustave Charpentier (ur. 25 czerwca 1860 w Dieuze, zm. 18 lutego 1956 w Paryżu) – francuski kompozytor. Syn piekarza, jako dziecko pracował w przędzalni. Uczył się gry na skrzypcach w Tourcoing i w konserwatorium w Lille, następnie w 1879 roku otrzymał stypendium miasta Tourcoing na studia w Konserwatorium Paryskim, gdzie kształcił się w latach 1881–1887 u Lamberta Josepha Massarta (skrzypce), Émile’a Pessarda (harmonia) i Jules’a Masseneta (kompozycja)[2]. W 1887 roku otrzymał Prix de Rome za kantatę Didon. Od 1888 do 1890 roku przebywał w Rzymie, gdzie skomponował dramat symfoniczny La vie du poète i suitę orkiestrową Impressions d’Italie. Przez całe życie zaangażowany w pomoc ubogim klasom społecznym, w 1902 roku założył konserwatorium ludowe „de Mimi Pinson”, gdzie uczono solfeżu, śpiewu i gry na fortepianie. Zdobył popularność napisaną do własnego libretta operą Luiza (wyst. Paryż 1900), naturalistycznym dziełem opowiadającym o miłości młodego poety do tytułowej szwaczki. Pomyślana jako jej kontynuacja opera Julian, czyli życie poety (wyst. Paryż 1913) nie zdołała jednak powtórzyć sukcesu poprzedniczki.