Claudio Arrau León (ur. 6 lutego 1903 w Chillán, zm. 9 czerwca 1991 w Mürzzuschlag) – chilijski pianista i pedagog. Był cudownym dzieckiem. W 1913 podjął formalne studia...
Claudio Arrau León (ur. 6 lutego 1903 w Chillán, zm. 9 czerwca 1991 w Mürzzuschlag) – chilijski pianista i pedagog. Był cudownym dzieckiem. W 1913 podjął formalne studia muzyczne w Konserwatorium Sterna w Berlinie (Stern'sches Konservatorium) pod kierunkiem Martina Krausego, ucznia Ferenca Liszta. Po odebraniu dyplomu w 1918 odbył pierwsze tournée po Europie. Powrócił do Ameryki w 1921, dając szereg koncertów w Argentynie i Chile. Debiutował w Londynie w 1922 roku, a w 1923 w Nowym Jorku. Dwa lata później otrzymał propozycję podjęcia pracy w berlińskim konserwatorium jako nauczyciel gry na fortepianie, na którą odpowiedział pozytywnie. Przypieczętowaniem świeżo zdobytej sławy była pierwsza nagroda na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym w Genewie w 1927 roku, w którym w jury zasiadali między innymi Artur Rubinstein i Alfred Cortot. W 1940 opuścił Niemcy i reemigrował do Santiago. Założył tam prywatną szkołę dla pianistów, której był dyrektorem. Jednak rok później zrzekł się tej funkcji i wyjechał do Nowego Jorku, gdzie osiedlił się na stałe. W swoim repertuarze miał utwory fortepianowe z różnych epok, ale ceniony jest głównie jako interpretator muzyki romantycznej, zwłaszcza utworów Fryderyka Chopina, Ferenca Liszta, Johannesa Brahmsa i Roberta Schumanna. Niejednokrotnie wykonywał też wszystkie 32 sonaty Ludwiga van Beethovena na swoich cyklicznych recitalach m.in. w Meksyku, Paryżu, Londynie i Nowym Jorku. Jego grę cechowała techniczna doskonałość, subtelne zróżnicowanie brzmienia, płynność prowadzenia frazy i wyrafinowane wykończenie każdego szczegółu. Dokonał wielu nagrań w firmach fonograficznych jak: EMI, RCA, Decca, Philips Classics i inne.
fot. Allan Warren
Wacław Gieburowski
1878-02-06
Wacław Kazimierz Gieburowski (ur. 6 lutego 1878 w Bydgoszczy, zm. 27 września 1943 w Warszawie) – polski duchowny katolicki, wykładowca akademicki, dyrygent chóralny, kompozytor i...
Wacław Kazimierz Gieburowski (ur. 6 lutego 1878 w Bydgoszczy, zm. 27 września 1943 w Warszawie) – polski duchowny katolicki, wykładowca akademicki, dyrygent chóralny, kompozytor i muzykolog. Syn Marcelego (wykładowcy języka polskiego w bydgoskim gimnazjum realnym) i Honoraty z Różanowskich. Studiował teologię w Poznaniu i Gnieźnie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1902 roku w katedrze gnieźnieńskiej. Był wikariuszem w Wągrowcu, Witkowie i Wylatowie oraz administrował parafiami w Dusznie i Kruchowie. W 1908 roku podjął studia z zakresu muzyki kościelnej w Ratyzbonie, gdzie poznał bliżej cecylianizm stawiający sobie za cel odnowę muzyki religijnej w oparciu o wzory muzyki renesansowej. 1 lipca 1909 roku został wikariuszem katedralnym w Poznaniu. Angażując się coraz bardziej w życie muzyczne, inicjował koncerty symfoniczne, dyrygował oratoriami, przejął też kierownictwo Towarzystwa Śpiewaczego Lutnia. Wykładał w Arcybiskupim Seminarium Duchownym, Państwowym Konserwatorium Muzycznym i na Uniwersytecie Poznańskim. Od 1914 roku kierował Poznańskim Chórem Katedralnym. Wprowadził do jego repertuaru dawną muzykę polską i utwory te popularyzował na licznych koncertach, a jego wychowankami byli m.in. twórcy dwóch innych poznańskich chórów: Stefan Stuligrosz i Jerzy Kurczewski. Popularność poza granicami Polski zdobył dzięki transmisjom radiowym koncertów z poznańskiej katedry. W październiku 1939 roku został aresztowany na osiem miesięcy przez Niemców, a następnie jesienią 1941 roku wysiedlony do Warszawy. W 1946 roku pochowany na Poznańskiej Skałce.
