KALENDARIUM KWIECIEŃ

Johannes Brahms (ur. 7 maja 1833 w Hamburgu, zm. 3 kwietnia 1897 w Wiedniu) – niemiecki kompozytor, pianista i dyrygent okresu romantyzmu. Był synem Johanny Henrike Christiane Nissen i Johanna Jakoba Brahmsa. Dwa lata po narodzinach Johannesa, urodził się jego młodszy brat – Friedrich. Najstarszą z rodzeństwa była zaś Elisabeth Wilhelmine Luise, urodzona w 1831 roku. Pierwszym nauczycielem muzyki był dla Johannesa jego ojciec – miejski muzykant, później kontrabasista orkiestry miejskiej w Hamburgu. Następnie kontynuował naukę u Friedricha Willibalda Cossela, który nauczył go podstaw gry na pianinie. Potem jednak nauczyciel zaczął zdawać sobie sprawę, że chłopiec zyska lepsze perspektywy ucząc się u Eduarda Marxsena, pianisty i kompozytora. Robert Schumann, kompozytor, a zarazem krytyk muzyczny, po wizycie Brahmsa w 1853 roku i zaznajomieniu się z jego próbami kompozytorskimi, zamieścił w swoim Neue Zeitschrift für Musik artykuł obwieszczający pojawienie się geniusza muzyki niemieckiej. Przyjaźń obu kompozytorów trwała również w czasie choroby Schumanna (Schumann cierpiał na chorobę psychiczną), aż do jego śmierci w 1856 roku. Później Brahms stał się opiekunem i najbliższym przyjacielem Clary Schumann aż do jej śmierci 20 maja 1896 roku. Brahms uważał, iż jako kompozytor urodził się za późno. Tym sformułowaniem dawał wyraz swemu przywiązaniu do tradycji, które wyrażało się w kontynuowaniu barokowych i klasycznych form oraz wzorców, uznawanych w romantyzmie powszechnie za przebrzmiałe. Tym samym przeciwstawił się programowości w muzyce, pisząc muzykę absolutną. Ideologia taka znalazła swoje sformułowanie teoretyczne tuż po roku 1850 w dziele znanego krytyka wiedeńskiego Eduarda Hanslicka, który był zwolennikiem muzyki Brahmsa, a przeciwnikiem Wagnera. Hanslick twierdził, iż wyrażanie uczuć nie jest zadaniem muzyki, a piękno utworu polega na pięknie jego formy, melodii i innych elementów muzyki. Sam Brahms nie lubił Wagnera, ale go doceniał. Wagner zaś Brahmsa nie poważał, nazywając go drewnianym Johannesem. Brahms nie angażował się w konflikty dzielące niemieckie środowisko muzyczne. Mimo to był celem nieustannych ataków ze strony wyznawców Wagnera, Liszta i Brucknera, którzy upatrywali w nim głównego przeciwnika ideologicznego. Pod koniec życia chorował; niedługo przed śmiercią stwierdzono u niego raka wątroby. Zmarł nad ranem 3 kwietnia 1897 roku. Pochowany na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu.

Jan Mieczysław Reszke (także Jean de Reszke) (ur. 14 stycznia 1850 w Warszawie, zm. 3 kwietnia 1925 w Nicei) – polski śpiewak. Początkowo interpretował partie barytonowe, ale światową sławę zdobył jako wykonawca partii tenore di forza (tenora dramatycznego). Jeden z najbardziej znanych wykonawców męskich partii wokalnych opery końca XIX wieku. Urodził się jako syn Jana Reschke, urzędnika kolejowego i Emilii z Ufniarskich w domu przy ulicy Koziej w Warszawie. 17 marca 1850 został ochrzczony w katedrze św. Jana Chrzciciela. Studiował w Warszawie, Mediolanie i Paryżu. Debiutował w 1874 w Wenecji w barytonowej partii Alfonsa w Faworycie Gaetano Donizettiego. Od 1876 występował w Paryżu. Debiutował jako tenor w operze madryckiej w głównej roli w Robercie Diable Giacomo Meyerbeera w 1879. 1 marca 1884 na zaproszenie Masseneta wystąpił na scenie Opery Paryskiej jako Jan Chrzciciel w operze Herodiada, śpiewając ze swą siostrą, Józefiną i bratem, Edwardem. W 1884 został pierwszym śpiewakiem Opéra de Paris, stając się bożyszczem Paryża. Często śpiewał wspólnie z bratem, m.in. latem 1887 w Londynie (przedstawienie Hugenotów Meyerbeera zostało uznane za szczyt muzycznego sezonu) i zimą 1890/1891 w Sankt Petersburgu, gdzie car Aleksander III Romanow zatwierdził jego szlachectwo. W latach 1888-1900 regularnie współpracował z londyńską Royal Opera House, gdzie wystąpił ponad 300 razy. W latach 1891-1901 śpiewał w Metropolitan Opera w Nowym Jorku oraz salach koncertowych Bostonu i Chicago. Na sezon 1892/1893 powrócił do Europy, wystąpił w maju 1893 w Operze Warszawskiej. Pod koniec 1893 znowu pojawił się w Metropolitan Opera – na scenie w Nowym Jorku i w objeździe dał w sumie 339 koncertów (11 sezonów). W 1902 wycofał się ze sceny i otworzył w Paryżu szkołę śpiewu, którą w 1918 przeniósł do Nicei. Z jego porad wokalnych korzystali nawet tacy artyści, jak Adelina Patti, Nellie Melba i Leo Slezak. Jan Reszke zakupił majątek ziemski Skrzydlów koło Częstochowy, który stał się jego polskim domem. Założył tam stadninę oraz nowoczesną stajnię sportową. Oprócz Skrzydlowa był również właścicielem majątku w Kłobukowicach, Witkowicach, Chorzenicach i Zdrowej. Zmarł 3 kwietnia 1925, pochowany został na paryskim Cmentarzu Montparnasse.

Maria Wiłkomirska (ur. 3 kwietnia 1904 w Moskwie, zm. 19 czerwca 1995 w Warszawie) – polska pianistka, solistka i kameralistka, wraz z braćmi Kazimierzem i Michałem (od 1945 z przyrodnią siostrą Wandą) członkini Tria Wiłkomirskich. Była profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie i Łodzi. Naukę gry na fortepianie rozpoczęła u swojego ojca – Alfreda Wiłkomirskiego. W latach 1914–1917 odbyła studia pianistyczne w Konserwatorium w Moskwie w klasie Bolesława Jaworskiego. W 1919 wraz z rodziną przeniosła się do Polski. W Warszawie uczęszczała na prywatne lekcje gry na fortepianie u Józefa Turczyńskiego, które trwały do 1921. Jako sanitariuszka brała udział w Powstaniu Warszawskim. W latach 1945–1977 uczyła w PWSM w Łodzi i Warszawie. W 1956 otrzymała tytuł prof. nadzwyczajnego, a w 1967 prof. zwyczajnego. W latach 1964–1969 sprawowała funkcję kierownika II Katedry Fortepianu w PWSM w Warszawie[3]. Wykształciła wielu pianistów. Do jej absolwentów należeli m.in. Jerzy Godziszewski, Zygmunt Krauze i Jerzy Marchwiński. Koncertowała w Polsce i za granicą. Dokonała wielu nagrań radiowych i fonograficznych. Zasiadała w jury konkursów pianistycznych, m.in. Międzynarodowego Konkursu im. Fryderyka Chopina w Warszawie (1955, 1965), w Berlinie (1951) i w Bukareszcie (1967).