KALENDARIUM KWIECIEŃ

Władysław Florjański, Floriański, Floryański, właściwie Florian Koman lub Kohmann (ur. 4 maja 1854 we Lwowie, zm. 11 kwietnia 1911 tamże) – polski śpiewak (tenor) i reżyser operowy. Ukończył Akademię Handlową i pracował jako urzędnik pocztowy w Brzeżanach. Następnie ukończył studia w szkole operowej J. Dobrzańskiego oraz Studium Souvestre’ów i w wieku 30 lat, w 1884 roku zadebiutował w teatrze lwowskim w partii Janusza w Palestrancie. Występował najpierw w operetkach, następnie – od 26 lutego 1885 (tytułowa rola w operze Żeleńskiego Konrad Wallenrod) – w operze. W 1886 skorzystał ze stypendium na wyjazd do Włoch, gdzie przez pewien czas studiował. Później we wrześniu 1886 pojawił się w Warszawie w Operze Warszawskiej w roli Jontka, a potem Radamesa w Aidzie oraz Lionela w Marcie Flotowa. Po tych występach zarzucono mu brak odpowiedniej szkoły wokalnej i dlatego nie podpisano z nim kontraktu. Skorzystała na tym dyrekcja Teatru Narodowego w Pradze, gdzie został zaangażowany i gdzie występował przez dwanaście lat, a przez dziesięć (1887-1897) był solistą czołowej sceny czeskiej. W 1898 został zaangażowany do Teatru Wielkiego w Warszawie. Śpiewał wiele tenorowych partii operowych, a także od 1902 był reżyserem w zespole opery Warszawskich Teatrów Rządowych. W 1906 został zaangażowany jako śpiewak i reżyser do opery lwowskiej i pozostał tam do końca życia. Występował pod pseudonimem Florjański i pod tym nazwiskiem jest znany. Synem Władysława Florjańskiego był Władysław Kohman-Floriański, polski inżynier budowy maszyn, wykładowca Politechniki Lwowskiej oraz profesor nadzwyczajny Politechniki Gdańskiej. Jego drugim synem był Antoni Kohman (Kohmann) urodzony 9 października 1879 r. we Lwowie. Zmarł z rąk nazistów w 1944 w Milanówku. Polski tenor, nauczyciel Tiany Lemnitz. Dyrektor konserwatorium we Frankfurcie nad Menem. Władysław Florjański został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.

Sir Charles Hallé (ur. 11 kwietnia 1819 w Hagen, zm. 25 października 1895 w Manchesterze) – niemiecki pianista i dyrygent. Urodził się jako Karl Hallé w 1819 w Hagen w Niemczech, jako syn organisty. Studiował w Darmstadt i Paryżu. W 1848 roku, Karl Hallé przeniósł się do Anglii, do Manchesteru, gdzie dał serię koncertów muzyki klasycznej. W Anglii zmienił nazwisko na Charles Hallé. W 1858 roku założył orkiestrę symfoniczną The Hallé. W 1888 roku otrzymał tytuł szlachecki.

Siergiej Siergiejewicz Prokofjew (ros. Серге́й Сергеевич Проко́фьев, w formie spolszczonej Sergiusz Prokofiew, Siergiej Prokofiew; ur. 11 kwietnia?/ 23 kwietnia 1891 w Soncowce k. Bachmutu, w Imperium Rosyjskim, zm. 5 marca 1953 w Moskwie, ZSRR) – rosyjski (radziecki) kompozytor, pianista-wirtuoz oraz dyrygent, jeden z najważniejszych twórców awangardy pierwszej połowy XX w. Współtworzył różne nurty modernizmu, w tym futuryzm, ekspresjonizm, prymitywizm i neoklasycyzm (uważany za inicjatora ostatniego z tych kierunków w I Symfonii D-dur „Klasycznej”, op. 25, 1917), zachowując przy tym oryginalność i idiomatyczność stylu. Prokofjew jest autorem szerokiego i różnorodnego repertuaru, obejmującego większość klasycznych form i gatunków: muzyki operowej, baletowej, kantat, oratoriów, muzyki symfonicznej (symfonii, koncertów na fortepian, skrzypce, wiolonczelę, suit, sinfoniett, uwertur i in.), kameralnej (m.in. kwartetów smyczkowych, pieśni, sonat), utworów na fortepian solo (m.in. 9 sonat, Visions fugitives, op. 22), muzyki scenicznej i filmowej, a także transkrypcji. Popularność zawdzięcza przede wszystkim Symfonii klasycznej, bajce symfonicznej Piotruś i wilk, III koncertowi fortepianowemu C-dur, baletom Romeo i Julia oraz Kopciuszek, suicie Porucznik Kiże oraz muzyce do filmów Siergieja Eisensteina, Siergiej Siergiejewicz Prokofjew (ros. Серге́й Сергеевич Проко́фьев, w formie spolszczonej Sergiusz Prokofiew, Siergiej Prokofiew; ur. 11 kwietnia?/ 23 kwietnia 1891 w Soncowce k. Bachmutu, w Imperium Rosyjskim, zm. 5 marca 1953 w Moskwie, ZSRR) – rosyjski (radziecki) kompozytor, pianista-wirtuoz oraz dyrygent, jeden z najważniejszych twórców awangardy pierwszej połowy XX w. Współtworzył różne nurty modernizmu, w tym futuryzm, ekspresjonizm, prymitywizm i neoklasycyzm (uważany za inicjatora ostatniego z tych kierunków w I Symfonii D-dur „Klasycznej”, op. 25, 1917), zachowując przy tym oryginalność i idiomatyczność stylu. Prokofjew jest autorem szerokiego i różnorodnego repertuaru, obejmującego większość klasycznych form i gatunków: muzyki operowej, baletowej, kantat, oratoriów, muzyki symfonicznej (symfonii, koncertów na fortepian, skrzypce, wiolonczelę, suit, sinfoniett, uwertur i in.), kameralnej (m.in. kwartetów smyczkowych, pieśni, sonat), utworów na fortepian solo (m.in. 9 sonat, Visions fugitives, op. 22), muzyki scenicznej i filmowej, a także transkrypcji. Popularność zawdzięcza przede wszystkim Symfonii klasycznej, bajce symfonicznej Piotruś i wilk, III koncertowi fortepianowemu C-dur, baletom Romeo i Julia oraz Kopciuszek, suicie Porucznik Kiże oraz muzyce do filmów Siergieja Eisensteina.