KALENDARIUM KWIECIEŃ

Domenico Gaetano Maria Donizetti (ur. 29 listopada 1797 w Bergamo, zm. 8 kwietnia 1848 tamże) – kompozytor włoski I poł. XIX w. Gaetano był jednym z sześciorga dzieci Andrei, dozorcy domu, w którym mieszkali oraz Dominiki z domu Nava – szwaczki. W 1805 r. jako ośmioletnie dziecko zaczął uczęszczać na Muzyczne Kursy Dobroczynne, prowadzone przez Johanna S. Mayra, na których pozostawał przez dziesięć lat, zyskując sympatię i uznanie nauczyciela. Mayr towarzyszył mu przez całe życie, będąc jego protektorem i przyjacielem. To dzięki staraniom Mayra, który zdawał sobie sprawę z talentu Gaetana, mógł on rozpocząć naukę w sławnym Liceo Filharmonico w Bolonii (dzisiejsze Konserwatorium im. G.-B. Martiniego), którego dyrektorem był Stanislao Mattei. Stypendium przyznane przez Towarzystwo Dobroczynne zapewniło mu spokojny codzienny byt. W liceum Donizetti otrzymał gruntowne wykształcenie muzyczne. Podczas pobytu w Bolonii w 1816 r., napisał swoją pierwszą operę Pigmalion, opartą na starogreckim micie o rzeźbiarzu zakochanym w swoim posągu (została wystawiona dopiero w 1960 w Bergamo). Zainteresowania kompozytora nie kończyły się na operze. Pisał także utwory symfoniczne, kościelne i kameralne. Pierwszy kwartet smyczkowy skomponował dla amatorskiego zespołu w latach 1818/1819. Ogółem napisał 19 kwartetów i 3 kwintety.

Giuseppe Tartini (ur. 8 kwietnia 1692 w Piranie, zm. 26 lutego 1770 w Padwie) – włoski kompozytor późnego baroku, skrzypek, teoretyk muzyki i pedagog. W 1727 lub 1728 Tartini rozpoczął działalność pedagogiczną i założył Scuola di Nazioni – szkołę, w której nauczał nie tylko techniki gry na skrzypcach, ale także kompozycji. Była to pierwsza instrumentalna szkoła o tak dużej renomie. Wykształcił wielu artystów różnej narodowości, z tego powodu otrzymał przydomek maestro delle nazioni. W Scuola di Nazioni studiowały także dziewczęta z weneckich konserwatoriów, padewscy muzycy z kapeli bazyliki św. Antoniego, weneccy szlachcice i paziowie weneckich ambasadorów. W nauce techniki skrzypcowej szkoła Tartiniego kładła ogromny nacisk na perfekcyjne smyczkowanie, co później stało się podstawą nowoczesnej gry na skrzypcach. Używano tam dłuższych smyczków, umożliwiających osiągnięcie pełnej śpiewności instrumentu. Mistrzowskie kontrolowanie pracy smyczka było esencją w realizacji innowacyjnej stylistyki w muzyce Tartiniego. Mniejszą uwagę przykładano do nauczania kompozycji. Tartini wychodził bowiem z założenia, że jeśli formalne zasady są klarowne i łatwo przyswajalne (jak np. budowa koncertu), to język muzyczny mistrza wystarczająco wyraźnie oddziałuje na studenta, zwłaszcza w wolnych częściach utworów. Natomiast dzielił się swoją wiedzą na temat akustyki. Używał tonów kombinacyjnych jako środka sprawdzającego poprawną intonację w technice podwójnych chwytów.

Jacques Romain Georges Brel (ur. 8 kwietnia 1929 w Schaerbeek, zm. 9 października 1978 w Bobigny) – belgijski bard, kompozytor, piosenkarz i aktor. Urodził się i wychowywał się w Schaerbeek, na północnych przedmieściach stolicy Belgii – Brukseli w rodzinie zamożnych belgijskich fabrykantów. Ożenił się z Miche, z którą miał trzy córki. Zatrudnił się w fabryce ojca. W jego rodzinie panował dostatek i spokój. Żona była wyrozumiała dla jego pasji pisania i śpiewania. Występował w brukselskich kabaretach (np. La Rose Noire). Po ukończeniu 23 lat, zostawił żonę i rodzinę i wyjechał do Francji do Paryża. Występował w kabaretach i komponował. W 1956 nagrał piosenkę Quand on n'a que l'amour (Kiedy ma się tylko miłość), która przyniosła mu popularność. Występował wspólnie z Maurice’em Chevalierem i Michelem Legrandem. Stał się szeroko znany wśród francuskiej publiczności. Odbył tournée po Europie. Szczyt kariery międzynarodowej osiągnął w latach 60., odwiedzając m.in. kraje za żelazną kurtyną – Związek Radziecki, Polskę. Śpiewał głównie po francusku i flamandzku. W krajach francuskojęzycznych często uznawany jest za jednego z najlepszych piosenkarzy z kręgu kultury francuskiej. Znany był ze swych tekstów, pełnych pasji, a nawet furii, czasem humorystycznych (Les bonbons, Le lion, Comment tuer l'amant de sa femme...). Nacjonaliści, urażeni stosunkiem Brela do narodowych przywar Flamandów, zabronili mu występów w wielu miastach rodzinnego kraju. W 1969, będąc u szczytu powodzenia, ogłosił zakończenie kariery muzycznej, poświęcając się jedynie aktorstwu. Ostatnie lata życia chory na raka płuc spędził we francuskiej Polinezji na Markizach, mieszkając na wyspie Hiva Oa. Tuż przed śmiercią wrócił do Francji i nagrał ostatni pożegnalny album. Został pochowany w Atuona na tym samym cmentarzu, co Paul Gauguin.