KALENDARIUM PAŹDZIERNIK

Sir Charles Hallé (ur. 11 kwietnia 1819 w Hagen, zm. 25 października 1895 w Manchesterze) – niemiecki pianista i dyrygent. Urodził się jako Karl Hallé w 1819 w Hagen w Niemczech, jako syn organisty. Studiował w Darmstadt i Paryżu. W 1848 roku, Karl Hallé przeniósł się do Anglii, do Manchesteru, gdzie dał serię koncertów muzyki klasycznej. W Anglii zmienił nazwisko na Charles Hallé. W 1858 roku założył orkiestrę symfoniczną The Hallé. W 1888 roku otrzymał tytuł szlachecki.

Johann Strauss (syn) (ur. 25 października 1825 w Wiedniu, zm. 3 czerwca 1899 tamże) – austriacki kompozytor, dyrygent i skrzypek. Rozsławiony przez walce taneczne swojego autorstwa, m.in. Nad pięknym modrym Dunajem (An der schönen blauen Donau). Przedstawiciel tzw. dynastii Straussów. Był synem znanego kompozytora – również Johanna. W tajemnicy przed ojcem uczył się gry na fortepianie u Plachy'ego, na skrzypcach u Franza Amona, a następnie u Johanna Antona Kolmanna. Lekcje kompozycji pobierał u Josepha Drechslera. W 1844 debiutował podczas koncertu w Cassino Dommayera w Hietzingu, dyrygując własną orkiestrą taneczną. Cztery lata później został muzykiem Gwardii Narodowej, komponując marsze i polki. W Wiedniu zaczęła królować muzyka obydwu Straussów. Po śmierci ojca w 1849 Johann Strauss skomponował walc Aeols-Töne op.88, zadedykowany ojcu, po czym połączył obydwie orkiestry w jeden wielki zespół. Tournées po Niemczech, Rosji, Polsce i Stanach Zjednoczonych przyniosły mu międzynarodową sławę. W 1862 poślubił śpiewaczkę Jetty Treffz. W latach 1863-1870 był dyrektorem balów na wiedeńskim dworze, a w 1872 dostał zaproszenie do Stanów Zjednoczonych na serię koncertów z okazji setnej rocznicy uzyskania przez Amerykanów niepodległości. Z tej okazji skomponował walc jubileuszowy z wmontowanym hymnem USA. Od 1863 orkiestrę prowadzili jako stali dyrygenci jego bracia – Josef i Eduard. Po śmierci Jetty Treffz w 1878, ożenił się jeszcze dwukrotnie. Prawdziwe uznanie zdobył wystawieniem Zemsty nietoperza w Operze Dworskiej w Wiedniu (1895) z okazji swoich siedemdziesiątych urodzin. Cztery lata później zmarł na zapalenie płuc. Pochowany na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu.

Georges Bizet, właśc. Alexandre-César-Léopold Bizet (ur. 25 października 1838 w Paryżu, zm. 3 czerwca 1875 w Bougival) – francuski kompozytor, piszący przede wszystkim opery. Chociaż rodzice nadali mu imiona Alexandre-César-Léopold to przez całe życie znany był pod imieniem Georges, zapisanym w rejestrze parafialnym. Oboje rodzice artysty byli związani z muzyką – ojciec Adolphe uczył śpiewu, a matka Aimée była pianistką. Edukację muzyczną rozpoczął w domu rodzinnym. W 1848 przed 10 urodzinami Bizet został przyjęty do paryskiego konserwatorium, gdzie uczył się gry na fortepianie i organach oraz kompozycji (u Jacques’a Fromentala Halévy’ego), przez jakiś czas również harmonii u Charles’a Gounoda. Jeszcze w trakcie studiów napisał m.in. grywaną do dziś I Symfonię C-dur. Pierwszym sukcesem Bizeta okazała się jednoaktowa opera Doktor Miracle (Le docteur Miracle) z librettem Leona Battu i Ludovica Halévy’ego, Opera ta otrzymała nagrodę osobiście ufundowaną przez Jacques’a Offenbacha i została po raz pierwszy wystawiona 9 kwietnia 1857 w jego teatrze Bouffes-Parisiens. W 1857 zdobył Prix de Rome za kantatę Chlodwig i Klotylda. Nagrodą był pobyt na stypendium we Włoszech, gdzie przebywał w latach 1858–1860. Następne opery Bizeta (Poławiacze pereł, Piękne dziewczę z Perth, Djamileh) zostały chłodno przyjęte. Sukcesem okazała się dopiero suita symfoniczna Arlezjanka, która pierwotnie powstała jako muzyka do sztuki Alphonse’a Daudeta. Również najwybitniejsze dzieło Bizeta – opera Carmen spotkało się z niezrozumieniem i niechęcią do tego stopnia, że niektórzy biografowie doszukują się w tym przyczyny załamania nerwowego i przedwczesnej śmierci kompozytora, jednakże teoria ta nie ma udokumentowanego potwierdzenia. Utwory Bizeta zostały docenione dopiero po jego śmierci. Pochowany został na Cmentarzu Père-Lachaise, pomnik nagrobny zaprojektował Charles Garnier.