KALENDARIUM PAŹDZIERNIK

Sir Andrzej Panufnik (ur. 24 września 1914 w Warszawie, zm. 27 października 1991 w Londynie) – polski kompozytor i dyrygent, który wiele lat życia spędził na emigracji w Wielkiej Brytanii. Część rękopisów i wczesnych kompozycji zaginęła w powstaniu warszawskim w 1944 roku. Część z nich kompozytor zrekonstruował w roku 1945. W utworach Panufnika znajdziemy nie tylko układy symetryczne, które są, jak trafnie zauważa Beata Bolesławska-Lewandowska, najistotniejszą cechą jego kompozytorskiego stylu, lecz także formy geometryczne: elipsa, spirala, mandrola. Struktury przejrzyste, uporządkowane, dokładnie rozpisane i zilustrowane wykresami w partyturach.

Niccolò Paganini (ur. 27 października 1782 w Genui, zm. 27 maja 1840 w Nicei) – włoski skrzypek, altowiolista, gitarzysta, wirtuoz i kompozytor. Technika gry Paganiniego do dzisiaj stanowi wielką zagadkę. Stawiano wiele hipotez, aby ją rozwiązać. Lekarze stwierdzili, iż miał wklęsły obojczyk, co umożliwiało mu lepsze utrzymanie skrzypiec, oraz nadrozwój palców. Mówiono o innej budowie jego dłoni, innym prowadzeniu smyczka, specjalnym strojeniu skrzypiec, a nawet o konszachtach z diabłem. Współcześnie rozważana jest hipoteza, że chorował na zespół Marfana, genetyczną chorobę, której objawami są m.in. długie „pajęcze” palce i nadmierna ruchomość stawów. Na koncertach grywał tylko utwory skomponowane przez siebie. Wprowadził również nowy „chwyt Paganiniego”, w przeciwieństwie do chwytu Geminianiego.

Helmut Walcha (27 października 1907 – 11 sierpnia 1991) – niemiecki organista, klawesynista, wykładowca i kompozytor. Nagrał komplet dzieł organowych Bacha. Urodził się w Lipsku 27 października 1907 roku. W wieku lat 15 zdał egzamin wstępny do Konserwatorium w Lipsku i został tam najmłodszym uczniem Günthera Ramina – (organisty kościoła św. Tomasza w Lipsku – świątyni, z którą związany był Jan Sebastian Bach) na kierunku: organy. W 1926 (w wieku 19 lat) w wyniku powikłań po szczepieniu przeciw ospie stracił wzrok. Mimo to kontynuował studia. Stał się wybitnym i uznanym interpretatorem dzieł organowych i klawesynowych Jana Sebastiana Bacha. Od 1926 do 1929 roku zastępował Ramina w kościele św. Tomasza w Lipsku. Od roku 1929 dawał regularne koncerty organowe w Kościele Pokoju we Frankfurcie nad Menem, od 1933 był wykładowcą w tamtejszym konserwatorium. W tym samym roku poślubił Urszulę Koch. W 1939 roku otrzymał tytuł profesora organów w tamtejszej Akademii Muzycznej. W 1946 roku objął stanowisko organisty Dreikönigskirche w tym mieście i pracował w nim do 1981 roku. Prowadził ożywioną działalność koncertową. Pierwsze nagrania płytowe zostały wydane w roku 1947. Od 1956 do 1971 nagrał wszystkie organowe dzieła Jana Sebastiana Bacha, co było praca tytaniczną, zważywszy na to, że cały repertuar musiał grać wyłącznie z pamięci. Dokonał tego dzięki pomocy matki a później żony, które dyktowały mu po kolei do zapamiętania poszczególne głosy polifonicznych dzieł Bacha. Walcha w 15 lat zapamiętał cały dorobek organowy Bacha. Był także wybitnym znawcą i wykonawcą muzyki organowej innych kompozytorów niemieckiego Baroku. Ostatni koncert publiczny dał w roku 1981. Zmarł 11 sierpnia 1991 roku. W 1967 został uhonorowany Krzyżem Zasługi I Klasy Republiki Federalnej Niemiec, w 1987 Wielkim Krzyżem Zasługi z Gwiazdą. Walcha został pochowany w honorowym miejscu cmentarza miejskiego we Frankrurcie (na południowym cmentarzu w Sachsenhausen). Jego imieniem nazwano małą uliczkę w dzielnicy Gallus.