KALENDARIUM LISTOPAD

Wilhelm Friedemann Bach (ur. 22 listopada 1710 w Weimarze, zm. 1 lipca 1784 w Berlinie) – kompozytor niemiecki. Najstarszy syn Jana Sebastiana Bacha i jego pierwszej żony Marii Barbary. Uczył się u swojego ojca. Mieszkał w Dreźnie i w Halle i z tego powodu znany też jest jako „Bach drezdeński” lub „Bach hallski”. Uważany przez ojca za najzdolniejszego. W przeciwieństwie do innych członków rodziny wiódł próżniacze i pełne przygód życie, a jego kariera była ciągiem niewykorzystanych możliwości. W 1733 został mianowany organistą kościoła św. Zofii w Dreźnie, a w 1747 został dyrektorem muzycznym i organistą w Liebfrauenkirche w Halle (Saale). Z ostatniego stanowiska musiał zrezygnować w 1764 i odtąd, mimo że podziwiano jego grę na organach, nie mógł znaleźć stałego zajęcia i tułał się aż do śmierci w 1784. Zmarł w Berlinie, niedoceniany przez współczesnych. Wśród jego kompozycji, z których niewiele zostało wydrukowanych, znajdują się kantaty kościelne i utwory instrumentalne, z których najbardziej nowatorskie są sonaty, polonezy i fantazje na fortepian oraz sekstet na smyczki, klarnet i rogi. Wilhelm Friedemann Bach jest przedstawicielem sentymentalizmu w muzyce (niem. empfindsamer Stil), w jego muzyce współistnieją zarówno elementy nowego stylu galant, jak i odchodzącego już w przeszłość baroku. Zaliczany jest też do głównych reprezentantów stylu Sturm und Drang. Prawdopodobnie z jego winy zaginęło wiele kompozycji Jana Sebastiana. Po śmierci ojca spuściznę po nim rozdzielili między siebie dwaj najstarsi synowie. Do naszych czasów dochowała się tylko część, która przypadła Carlowi Philipowi Emanuelowi.

Joaquín Rodrigo Vidre, I Markiz de los Jardines de Aranjuez (ur. 22 listopada 1901 w Sagunto, zm. 6 lipca 1999 w Madrycie) – hiszpański kompozytor, pianista i gitarzysta; twórca m.in. słynnego Concierto de Aranjuez. Na początku lat dwudziestych XX w. Joaquín już posiadał spore umiejętności muzyczne, zarówno jako kompozytor, jak i pianista. Jego pierwsze kompozycje to utwory na obsadę kameralną – pierwszym numerem opusowym oznaczył Dwa szkice na skrzypce i fortepian z 1923 r. Natomiast najwcześniejszym jego dziełem napisanym na orkiestrę była kompozycja Juglares, której prawykonanie odbyło się już w 1924 r. Wykonawcą była orkiestra symfoniczna w Walencji, prowadzona przez Enrique Izquierdo. W następnym roku Rodrigo skomponował Pięć utworów dziecięcych, a następnie wysłał je na ogólnohiszpański konkurs kompozytorski. Utwory te, wykazujące już większą swobodę w posługiwaniu się przez młodego twórcę aparatem orkiestrowym, spotkały się z dużym zainteresowaniem i uznaniem jury. Również ich premierowe wykonania – w Walencji w 1927 r., a następnie w Paryżu w 1929 r. – okazały się dużym sukcesem.

Edward Benjamin Britten (ur. 22 listopada 1913 w Lowestoft, zm. 4 grudnia 1976 w Aldeburghu) – angielski kompozytor, dyrygent i pianista, uchodzący za najwybitniejszego kompozytora brytyjskiego XX wieku. Urodził się na wschodzie Anglii w Lowestoft w hrabstwie Suffolk jako najmłodsze dziecko w rodzinie dentysty. Pierwsze lekcje gry na fortepianie i zapisu nutowego prowadziła matka, spędzal też weekendy z Frankiem Bridgem, kompozytorem i pedagogiem. Później grywał również na altówce. Wykształcenie odebrał w Gresham’s School w Holt. Studiował w Royal College of Music w Londynie - był jednak rozgoryczony latami tam spędzonymi – mimo iż umiał już „prawie wszystko”, czuł się ograniczony przez klasyczną metodę edukacji swojego profesora Johna Irelanda, który chciał zapoznać go z kontrapunktem i fugą. Podczas studiów zapoznał się z muzyką Igora Strawińskiego, Gustava Mahlera i Dymitra Szostakowicza. Po ukończeniu studiów wrócił do rodzinnej miejscowości na dwa lata, później zarabiał opracowując muzykę filmową. Był wtedy już znanym pianistą i akompaniatorem. Choć pierwsza kompozycja (Our Hunting Fathers) wywołała zdziwienie i poruszenie, kompozytor dopiero w 1945 zyskał międzynarodową sławę operą Peter Grimes. W latach 1939-1942 przebywał i komponował w Stanach Zjednoczonych. W 1968 został laureatem prestiżowej duńskiej Nagrody Fundacji Muzycznej Léonie Sonning. Niedługo przed śmiercią, bo 2 lipca 1976, otrzymał tytuł szlachecki „barona Aldeburgha”. Zmarł z powodu niewydolności serca. Pochowany został przy kościele świętych Piotra i Pawła w Aldeburghu. W 1978 odsłonięto jego tablicę pamiątkową w opactwie westminsterskim w Londynie.