Klarnecista, improwizator i kompozytor Paweł Szamburski założył Bastarda Trio we współpracy z Tomaszem Pokrzywińskim (wiolonczela) i Michałem Górczyńskim (klarnet kontrabasowy)....
Klarnecista, improwizator i kompozytor Paweł Szamburski założył Bastarda Trio we współpracy z Tomaszem Pokrzywińskim (wiolonczela) i Michałem Górczyńskim (klarnet kontrabasowy). To nietypowe zestawienie instrumentów jest źródłem unikalnego, całkowicie nowego brzmienia, które stało się wyróżnikiem stylu Bastardy. Trio Bastarda cenione jest za stworzenie własnego języka muzycznego, który stał się instrumentem reinterpretacji muzyki dawnej. Chorały, motety i litanie stanowią ledwie punkty wyjścia dla improwizacji i nowych kompozycji; technika ‘alla bastarda’ sprawdza się w nowym kontekście. Tym sposobem, muzyczne tradycje przeszłości ulegają transformacji we współczesny, oryginalny i osobisty przekaz artystyczny. Koncerty zespołu określa się mianem doświadczeń quasi-jazzowych, które średniowiecznemu i renesansowemu repertuarowi nadają walor frapującej świeżości i nieprzewidywalności. Trio pokazuje, jak dzisiaj może brzmieć muzyka dawna przepuszczona przez filtr współczesnych doświadczeń muzycznych, jak i doświadczeń całkiem osobistych. Dziesiąty album grupy Bastarda „XB” ukaże się w tym roku.
Tym razem zespół Bastarda zaprezentuje utwory największych polskich kompozytorów muzyki filmowej XX stulecia. W programie znajdą się kompozycje m.in. Henryka Warsa, Krzysztofa Komedy, Wojciecha Kilara, Zbigniewa Preisnera, Kazimierza Serockiego, Krzysztofa Pendereckiego, Waldemara Kazaneckiego, Lucjana Kaszyckiego, Michała Lorenca czy Jerzego Matuszkiewicza. Znane i lubiane tematy z historii polskiej muzyki filmowej XX wieku zostają podane w nowy sposób, przefiltrowane przez unikalną barwę i specyfikę podejścia zespołu do materii dźwiękowej. Trio pokazuje oryginalną melodię oraz jej wariacje, reinterpretuje zabiegi harmoniczne, dokomponowuje partie, improwizuje, acz subtelnie i z szacunkiem dla oryginału. W tym nowym świetle powstaje zatem autorska opowieść wsparta ważnymi tekstami polskiej kultury muzycznej.
Adam Falkiewicz (ur. 4 stycznia 1980 w Warszawie, zm. 21 maja 2007 tamże) – polski kompozytor. Pierwsze lekcje kompozycji pobierał prywatnie w latach 1996–1999 u Włodzimierza...
Adam Falkiewicz (ur. 4 stycznia 1980 w Warszawie, zm. 21 maja 2007 tamże) – polski kompozytor. Pierwsze lekcje kompozycji pobierał prywatnie w latach 1996–1999 u Włodzimierza Kotońskiego. W latach 1999–2003 studiował kompozycję w Królewskim Konserwatorium w Hadze (Holandia) m.in. u takich profesorów jak Louis Andriessen, Diderik Wagenaar i Gilius van Bergejk. W latach 2002–2003 był stażystą w Institut de Recherche et Coordination Acoustique/Musique przy Centrum Pompidou w Paryżu. W 2001 współuczestniczył wraz z Luciano Berio i Louisem Andriessenem w projekcie bachowskim Unii Europejskiej realizując zamówienie na utwór oparty na Die Kunst der Fuge. Rok później brał udział w kursach kompozytorskich we Francji, gdzie jego wykładowcami byli Brian Ferneyhough oraz Jonathan Harvey. W sezonie 2003/2004 był artystą rezydentem Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie. Jeszcze za życia jego utwory wykonywane były w Polsce, Francji, Holandii, Niemczech, na Węgrzech, w Wielkiej Brytanii, Włoszech oraz w Stanach Zjednoczonych przez takie zespoły, jak Nieuw Ensemble, Marten Altena Ensemble, Orkiestra Muzyki Nowej oraz Radiową Orkiestrę Symfoniczną w Warszawie. Jako muzyk współpracował także z innymi artystami. Między innymi z Lukasem Gloorem i Bożenną Biskupską, tworząc muzykę do ich instalacji i performance'ów. A także z Mają Kleczewską, Michałem Kotańskim oraz Krzysztofem Warlikowskim będąc autorem muzyki do ich filmów i sztuk teatralnych.
Franz von Suppé
1895-05-21
Franz von Suppé (ur. jako Francesco Cavaliere Suppé-Demelli 18 kwietnia 1819 w Spalato, obecnie Split, zm. 21 maja 1895 w Wiedniu) – austriacki dyrygent i kompozytor. Po ojcu był...
Franz von Suppé (ur. jako Francesco Cavaliere Suppé-Demelli 18 kwietnia 1819 w Spalato, obecnie Split, zm. 21 maja 1895 w Wiedniu) – austriacki dyrygent i kompozytor. Po ojcu był pochodzenia włosko-belgijskiego, a po matce austriackiego. Od roku 1840 był dyrygentem w wiedeńskim Theater in der Josefstadt. Dla tego teatru pisał muzykę teatralną oraz utwory muzyczne, również występował jako śpiewak. Od 1845 roku był kapelmistrzem w Theater an der Wien, od roku 1862 w Kaitheater, zaś od roku 1865 w Carltheater w Wiedniu. Twórca operetek – skomponował ich 31, napisał także wiele innych utworów scenicznych (ponad 200). Pochowany na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu.
ROCZNICE NARODZIN
Claudio Monteverdi
1567-05-21
Claudio Giovanni Crettinnieo Antonio Monteverdi (ur. 15 maja 1567 w Cremonie, zm. 29 listopada 1643 w Wenecji) – włoski kompozytor, violista (grał na violi da braccio), śpiewak i ksiądz...
Claudio Giovanni Crettinnieo Antonio Monteverdi (ur. 15 maja 1567 w Cremonie, zm. 29 listopada 1643 w Wenecji) – włoski kompozytor, violista (grał na violi da braccio), śpiewak i ksiądz katolicki. Jeden z pierwszych twórców oper. Pierwszą księgę świeckich madrygałów wydał w roku 1587. Od roku 1592 związany z dworem Gonzagów w Mantui, gdzie powstały między innymi jego opery Orfeusz (L'Orfeo, 1607) i Ariadna (L'Arianna, 1608. Do dziś zachował się tylko Lament Ariadny pochodzący z tej opery), kolejne księgi madrygałów oraz Nieszpory najświętszej Maryi Panny (Vespro della Beata Vergine z 1610 roku). Z okresem działalności w Mantui związane jest także jego małżeństwo z Claudią de Cattaneis, z którą miał troje dzieci (jedno z nich zmarło w dzieciństwie). W roku 1607 owdowiał. Narastające po śmierci żony problemy finansowe i zdrowotne przyczyniły się do opuszczenia przez Monteverdiego dworu Gonzagów w Mantui. W roku 1613 przejął obowiązki maestro di cappella weneckiej Bazyliki Św. Marka. W roku 1632 przyjął święcenia kapłańskie. W Wenecji powstały między innymi jego ostatnie księgi madrygałów oraz dialog dramatyczny Combattimento di Tancredi e Clorinda (oparty na Jerozolimie wyzwolonej Tassa). Obfitą twórczość religijną z tego okresu podsumowuje zbiór Selva morale e spirituale. W roku 1640 powrócił do formy opery, tworząc Powrót Ulissesa do ojczyzny (Il ritorno d'Ulisse in patria). W rok później powstało Wesele Eneasza i Lavinii (Le nozze d'Enea con Lavinia, obecnie zaginione), podsumowaniem zaś jego doświadczeń na polu opery okazała się Koronacja Poppei (L'incoronazione di Poppea, 1643). Uważany za jednego z najważniejszych twórców w historii muzyki. Przyczynił się do powstania stylu barokowego w muzyce. Był świadom dokonywanych zmian i wprowadził pojęcie seconda prattica na określenie nowego stylu podporządkowującego muzykę znaczeniu śpiewanego tekstu i poszukującego nowych form ekspresji. Przeciwstawiał przy tym seconda prattica dawnemu prima prattica, stylowi kojarzonemu z takimi postaciami renesansu, jak Josquin des Prés. W swym dorobku ma także dzieła związane ze stylem prima prattica, (przykładem jest Missa In illo tempore z 1610 roku, w której zastosował technikę parodii, wykorzystując motet Gomberta).
Autorstwa Bernardo Strozzi - 1. Tiroler Landesmuseum2. The New York Times, 6 maja 2017, Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=29433511
