KALENDARIUM WRZESIEŃ

Maria Callas, właśc. Sophie Cecelia Kalos, Maria Meneghini Callas (ur. 2 grudnia 1923 w Nowym Jorku, zm. 16 września 1977 w Paryżu) – grecka śpiewaczka operowa (sopran) o międzynarodowej sławie. Nazywana była „primadonną stulecia”, „primadonna assoluta” i „La Divina” („Boska”). Była primadonną mediolańskiej La Scali (najczęstsze występy w latach 1951–1958) i Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Była obdarzona sopranem dramatycznym (soprano drammatico d'agilità) ze zdolnością do wykonywania partii koloraturowych. Callas była ceniona za umiejętność tworzenia na scenie operowej wielkich kreacji dramatycznych. W opinii krytyków, od strony aktorskiej „żadna ze śpiewaczek nie mogła się z nią równać”. Podziw budziła też niezwykła rozpiętość jej repertuaru, obejmującego partie od wagnerowskich do koloraturowych i bohaterki od silnych postaci tragicznych do dziewcząt. Największe sukcesy odnosiła w wielkich partiach przeznaczonych dla sopranu dramatycznego (Medea, Lady Makbet, Norma, Toska) i belkantowych rolach wymagających znakomitej techniki (Łucja, Amina w Lunatyczce, Elwira w Purytanach, Anna Boleyn, Imogena w Piracie). Sięgała po utwory zapomniane i rzadko wystawiane (Orfeusz i Eurydyka Haydna, Westalka Spontiniego, Pirat Belliniego, opery Glucka) i z powodzeniem przywróciła je scenie. Nagranie Toski pod dyrekcją Victora de Sabaty z Callas w partii tytułowej (EMI, 1953) zostało w 1987 umieszczone w Grammy Hall of Fame. W 2007 Callas została uhonorowana pośmiertnie nagrodą Grammy za całokształt osiągnięć.

Farinelli, wł. Carlo Maria Michelangelo Nicola Broschi (ur. 24 stycznia 1705 w Andrii k. Bari, zm. 16 września 1782 w Bolonii) – włoski śpiewak operowy, kastrat (sopran). Jego bratem był kompozytor Riccardo Broschi. Jeden z ostatnich wielkich kastratów w historii opery. Śpiewał zawodowo od piętnastego roku życia, zdobywając stopniowo wielką sławę i uwielbienie tłumów. Miał 3-oktawową skalę głosu i był mistrzem w wykonywaniu ozdobników. Okazjonalnie grywał też na klawesynie i skrzypcach oraz komponował. Występował w Rzymie, Wiedniu i Londynie, do którego sprowadzony został przez konkurentów G.F. Händla (Nicola Porpora), przyczyniając się do bankructwa jego teatru w 1737. W 1737 został zaproszony do Madrytu przez królową Elżbietę Farnese i następnie przez 20 lat śpiewał na hiszpańskim dworze Filipa V i jego następcy Ferdynanda VI, gdzie wkrótce stał się bardzo wpływową osobą. Ze służby królewskiej został zwolniony przez Karola III; ostatnie lata życia spędził w swej rezydencji w Bolonii. W roku 1994 Gérard Corbiau wyreżyserował film Farinelli: ostatni kastrat, w dużej mierze oparty na życiorysie śpiewaka.