KALENDARIUM MAJ

Adam Falkiewicz (ur. 4 stycznia 1980 w Warszawie, zm. 21 maja 2007 tamże) – polski kompozytor. Pierwsze lekcje kompozycji pobierał prywatnie w latach 1996–1999 u Włodzimierza Kotońskiego. W latach 1999–2003 studiował kompozycję w Królewskim Konserwatorium w Hadze (Holandia) m.in. u takich profesorów jak Louis Andriessen, Diderik Wagenaar i Gilius van Bergejk. W latach 2002–2003 był stażystą w Institut de Recherche et Coordination Acoustique/Musique przy Centrum Pompidou w Paryżu. W 2001 współuczestniczył wraz z Luciano Berio i Louisem Andriessenem w projekcie bachowskim Unii Europejskiej realizując zamówienie na utwór oparty na Die Kunst der Fuge. Rok później brał udział w kursach kompozytorskich we Francji, gdzie jego wykładowcami byli Brian Ferneyhough oraz Jonathan Harvey. W sezonie 2003/2004 był artystą rezydentem Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie. Jeszcze za życia jego utwory wykonywane były w Polsce, Francji, Holandii, Niemczech, na Węgrzech, w Wielkiej Brytanii, Włoszech oraz w Stanach Zjednoczonych przez takie zespoły, jak Nieuw Ensemble, Marten Altena Ensemble, Orkiestra Muzyki Nowej oraz Radiową Orkiestrę Symfoniczną w Warszawie. Jako muzyk współpracował także z innymi artystami. Między innymi z Lukasem Gloorem i Bożenną Biskupską, tworząc muzykę do ich instalacji i performance'ów. A także z Mają Kleczewską, Michałem Kotańskim oraz Krzysztofem Warlikowskim będąc autorem muzyki do ich filmów i sztuk teatralnych.

Franz von Suppé (ur. jako Francesco Cavaliere Suppé-Demelli 18 kwietnia 1819 w Spalato, obecnie Split, zm. 21 maja 1895 w Wiedniu) – austriacki dyrygent i kompozytor. Po ojcu był pochodzenia włosko-belgijskiego, a po matce austriackiego. Od roku 1840 był dyrygentem w wiedeńskim Theater in der Josefstadt. Dla tego teatru pisał muzykę teatralną oraz utwory muzyczne, również występował jako śpiewak. Od 1845 roku był kapelmistrzem w Theater an der Wien, od roku 1862 w Kaitheater, zaś od roku 1865 w Carltheater w Wiedniu. Twórca operetek – skomponował ich 31, napisał także wiele innych utworów scenicznych (ponad 200). Pochowany na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu.

Claudio Giovanni Crettinnieo Antonio Monteverdi (ur. 15 maja 1567 w Cremonie, zm. 29 listopada 1643 w Wenecji) – włoski kompozytor, violista (grał na violi da braccio), śpiewak i ksiądz katolicki. Jeden z pierwszych twórców oper. Pierwszą księgę świeckich madrygałów wydał w roku 1587. Od roku 1592 związany z dworem Gonzagów w Mantui, gdzie powstały między innymi jego opery Orfeusz (L'Orfeo, 1607) i Ariadna (L'Arianna, 1608. Do dziś zachował się tylko Lament Ariadny pochodzący z tej opery), kolejne księgi madrygałów oraz Nieszpory najświętszej Maryi Panny (Vespro della Beata Vergine z 1610 roku). Z okresem działalności w Mantui związane jest także jego małżeństwo z Claudią de Cattaneis, z którą miał troje dzieci (jedno z nich zmarło w dzieciństwie). W roku 1607 owdowiał. Narastające po śmierci żony problemy finansowe i zdrowotne przyczyniły się do opuszczenia przez Monteverdiego dworu Gonzagów w Mantui. W roku 1613 przejął obowiązki maestro di cappella weneckiej Bazyliki Św. Marka. W roku 1632 przyjął święcenia kapłańskie. W Wenecji powstały między innymi jego ostatnie księgi madrygałów oraz dialog dramatyczny Combattimento di Tancredi e Clorinda (oparty na Jerozolimie wyzwolonej Tassa). Obfitą twórczość religijną z tego okresu podsumowuje zbiór Selva morale e spirituale. W roku 1640 powrócił do formy opery, tworząc Powrót Ulissesa do ojczyzny (Il ritorno d'Ulisse in patria). W rok później powstało Wesele Eneasza i Lavinii (Le nozze d'Enea con Lavinia, obecnie zaginione), podsumowaniem zaś jego doświadczeń na polu opery okazała się Koronacja Poppei (L'incoronazione di Poppea, 1643). Uważany za jednego z najważniejszych twórców w historii muzyki. Przyczynił się do powstania stylu barokowego w muzyce. Był świadom dokonywanych zmian i wprowadził pojęcie seconda prattica na określenie nowego stylu podporządkowującego muzykę znaczeniu śpiewanego tekstu i poszukującego nowych form ekspresji. Przeciwstawiał przy tym seconda prattica dawnemu prima prattica, stylowi kojarzonemu z takimi postaciami renesansu, jak Josquin des Prés. W swym dorobku ma także dzieła związane ze stylem prima prattica, (przykładem jest Missa In illo tempore z 1610 roku, w której zastosował technikę parodii, wykorzystując motet Gomberta).

Autorstwa Bernardo Strozzi - 1. Tiroler Landesmuseum2. The New York Times, 6 maja 2017, Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=29433511